به گزارش خبرنگارمهر، کاروان ورزشی کشورمان در دوره قبلی بازیهای آسیایی که در بوسان برگزار شد با 8 مدال طلا و مجموع 35 مدال در جایگاه دهم ایستاد اما این بار موفق شد با کسب 11 مدال طلا و مجموع 48 مدال در جایگاه ششم بایستد. کسب عنوان ششمی برای ورزش کشور ما یک موفقیت به حساب می آید چراکه در ادوار اخیر هرگز نتوانسته بودیم چنین عنوانی کسب کنیم.
کاروان ورزشی ایران آغاز خوبی در پانزدهمین دوره بازی های آسیایی دوحه نداشت و گمان می رفت جایگاهی به مراتب پایین تر از دوره های قبل نصیبمان شود اما رشته هایی چون کاراته و کشتی به یک باره ورق را برگرداندند و ما را از رتبه هفدهم به ششم ارتقا دادند.
البته در اینکه اکثر مردان طلایی ما عضو تیم های کاراته و کشتی هستند جای بحث و تامل وجود دارد با این حال آنچه بیشتر حائز اهمیت است مقامی است که ورزش کشور ما به آن دست پیدا کرده است. بی تردید در ادوار گذشته هم کشور ما در رشته هایی چون کشتی و تکواندو جزو مدعیان بود اما کمتر موفق می شد چنین عنوانی کسب کند.
ورزش ما نسبت به دوره گذشته رشد داشته با این حال چه بسا بتوان به مسئولان ورزش خرده گرفت که چرا مقامی بهتر از این کسب نکردیم. یکی از ایراداتی که مردم کرواسی نسبت به میروسلاو بلاژویچ داشتند این بود که چرا این مربی تیمشان را قهرمان جهان نکرد. در واقع آنها سومی را راضی کننده نمی دانستند. این نگاه که از زیاده خواهی حکایت دارد در ورزش نگاهی پسندیده به حساب می آید. امروزه اگر یک مربی و یک مالک تیم فوتبال به نام مورینیو و آبراموویچ می توانند جریان فوتبال دنیا را عوض کنند تنها به ثروت و آگاهی شان بازنمی گردد بلکه نقش جاه طلبی پررنگ تر است. مسئولان ورزش کشور ما باید جاه طلب و زیاده خواه باشند و با این موفقیت ارضا نشوند. آنها باید به خود نهیب بزنند که می توانستند بهتر از این باشند. بر کسی پوشیده نیست که حق بسیاری از ورزشکاران ما در بازی های آسیایی این دوره ضایع شد و مسوولان ورزش ما هیچ کاری نتوانستند انجام دهند و نقش تماشاگر را ایفا کردند. ضمن اینکه در خصوص بعضی اعزام ها هم دچار اشتباه شدند و همین موضوع سبب شد از میزان مدال آوری ما کاسته شود.
ورزش ما می تواند روزهای بهتری را تجربه کند، منوط به اینکه مدیران پس از بازگشت از دوحه به تسویه حساب های شخصی نپردازند و بپذیرند که می توانستند بهتر از این نتیجه بگیرند. آنها بیایند و با اجماع به این موضوع برسند که چرا ایران نباید نماینده ای در رقابت های تیروکمان می داشت. مگر غیر از این است که جنگاورترین مردمان تاریخ به گواه " هرودوت" ما بودیم؟ بیایند بیش از پیش بر سوارکاری تاکید داشته باشند که این رشته جزو ورزش های ملی - دینی ما به حساب می آید. بیایند به جای بها دادن به ورزش هایی که فقط اسم ورزش را یدک می کشند ، به شنا بها بدهند و بدانند این ورزش مفرح به غیر از اینکه مورد تاکید دین مبین اسلام است به لحاظ مدال آوری در جایگاهی قرار دارد که " مایکل فلپس" آمریکایی به تنهایی می تواند 8 مدال را برای کشورش به ارمغان بیاورد.
ورزش ما ، هم در دوحه کامیاب بود و هم ناکام. بسته به نوع نگاهمان است. بهتر است فکر کنیم ناکام ترین کشورآسیا بودیم و اندیشه کنیم تا نام ایرانی باید بر تارک ورزش آسیا بدرخشد. رشته های پایه که جزو رشته های مدال آور هم محسوب می شوند باید مورد حمایت قرار بگیرند و این موضوع فقط به حرف نباشد. مسئولان ورزش کشور ما بیایند تا زمان حضورشان در ورزش این ذهنیت غلط را از ریشه بخشکانند که تا ما بودیم نتایج خوبی کسب کردیم واز آیندگان غافل نمانند. آنها بدانند اگر امروز ورزشکاران ما روی سکو می روند به دلیل توجه پیشینیان است.
نظر شما