به گزارش خبرگزاری مهر ، متس رهنمن - قصه گو و داستان نویس سوئدی در کارگاه قصه گویی که برای مربیان کانون برگزار کرد، ضمن بیان این مطلب گفت : قصه در تمام فرهنگ ها و ملت‌ها وجود دارد ، قصه ها بعد از مرگ انسانها زنده می ماند و از مرزهایی که مانع عبور انسانها می‌شود می‌گذرد. ما در سوئد قصه‌هایی داریم که شاید در هند با آنها به گونه‌ای دیگر برخورد کنیم.
این قصه گو که حدود 20 سال است به صورت حرفه‌ای قصه می‌گوید، با اشاره به اینکه پیش از قصه‌گویی به کار نویسندگی اشتغال داشته، افزود: در طول سالهای قصه‌گویی متوجه شدم که قصه گویی ادبیات شفاهی و تئاتر نیست. ادبیات شفاهی و تئاتر بیش از چند هزار سال قدمت دارد اما قصه‌گویی به عنوان وسیله‌ای برای برقراری ارتباط میان فردی، از زمان انسان‌های اولیه وجود داشته است.
این قصه گو ادامه داد: متن فقط قالبی برای نگه داشتن داستان است، می‌توان چشم‌ها را بست و تصویر به تصویر، بدون دخالت کلمات، یک داستان را تصور کرد .
متس رهنمن در باره تولد قصه ها اظهار داشت : برای یافتن قصه ها نمی‌توان همیشه به ادبیات مراجعه کرد . داستانها از اتفاقات دور و بر ما متولد می شود و رشد می‌کند. بیشتر این داستانها فراموش می‌شود، بعضی از داستانها چند سالی در خاطره ها می ماند و اندکی از آنها نسل به نسل ماندگار شده و به افسانه و حماسه تبدیل می‌شود.
وی با اشاره به اینکه کار قصه گو سرگرم کردن مخاطب و زنده نگه داشتن تجربیات انسانهاست ، گفت : قصه گو خرد گذشته را برای آینده حفظ می کند .
قصه گوی سوئدی شرکت کننده در دهمین جشنواره قصه گویی اظهار داشت : من به عنوان یک قصه گو نمی دانم که داستانم برای مخاطبان معجزه می کند و وارد قلب آنها می‌شود یا نه، کار من معرفی داستانی است که از گذشته به ما رسیده است. این قصه‌ها دنیای مدرن را نمی‌شناسند و قصه‌گوست که باید آنها را فهم کرده و وارد عصر مدرن کند.
قصه گوی میهمان، در کارگاه قصه گویی مربیان ایران چنین ادامه داد : قصه‌گو برای این کار داستان را تغییر نمی دهد ، در داخل هر داستان نخی هست که همان مسیر داستان و رشته حوادث داستان را به هم پیوند می دهد. به عنوان مثال، مردم ایران در قهوه خانه ها پای قصه رستم و سهراب می‌نشینند، بعضی‌ها گریه می‌کنند و از نقال می‌خواهند قصه را طوری بگوید که رستم، سهراب را نکشد، اما نقال در جواب می‌گوید که نمی‌تواند قصه را تغییر دهد.
وی در ادامه با اشاره به اینکه داستان رستم و سهراب پر از احساس است و من در کشورم چنین داستانی نشنیده ام، گفت : حوادثی غیر قابل تغییر در داستان هست اما می‌توان آنها را به روش‌های مختلف بیان کرد.
این قصه‌گوی نروژی در پاسخ به سؤال یکی از شرکت کنندگان در کارگاه در باره اینکه تا چه حد می‌توان در قصه‌گویی از حرکات فیزیکی استفاده کرد که تبدیل به تئاتر نشود، اظهار داشت : هیچ قانونی وجود ندارد ، تنها می توانم پیشنهاد کنم که شما به عنوان قصه گو قرار نیست شخصیت داستان شوید، قصه‌گو برای چند دقیقه حالت شخصیت قصه را می‌گیرد و قصه را می‌گوید. مخاطب هم باید بداند که من پشت شخصیت قرار گرفته‌ام تا قصه‌ای را بیان کنم.
وی افزود: قصه گو از شنونده هم تأثیر می‌گیرد ، کاری که در تئاتر نمی توان انجام داد . در قصه‌گویی مخاطبان فضاهای خالی ذهنشان را با برداشت‌های شخصی پر می کنند.
دهمین جشنواره قصه گویی از 27 آذر در تهران آغاز به کار کرده و 30 آذر در مرکز آفرینش‌های فرهنگی و هنری کانون واقع در خیابان حجاب به کار خود پایان می دهد.
نظر شما