ایران از اکثر کشورهای منطقه دموکرات تر است / حاکمان مستبد عرب خط جدایی شیعه و سنی را تبلیغ می کنند / حزب الله و حماس را نمی توان ریشه کن نمود / مسلمانان تهدیدی از برنامه اتمی ایران احساس نمی کنند

به گزارش خبرگزاری مهر، "سعدالدین ابراهیم" فعال مصری حقوق بشر و زندانی سیاسی پیشین، در گفتگو با فرید زکریا، سردبیر نشریه نیوزویک بین المللی و مجری برنامه تلویزیونی "گفتگو درباره امور بین المللی" که پروژه ای وابسته به نشریه "واشنگتن پریزم"  است همچنین در رابطه به هرج و مرج ها در عراق و چشم انداز دموکراسی آمریکا در این منطقه می گوید: حکام مستبد هستند که به هیچ وجه علاقه ای به دموکراسی ندارند و این مقوله هیچ فایده ای برایشان ندارد. بنابراین می خواهند مردم را بر علیه دموکراسی بشورانند و از عراق به عنوان نمونه ای منفی استفاده می کنند.

وی در ادامه می گوید: در عین حال باید به عراق، به عنوان استثناء نگاه شود. چرا که یک سری اشتباهات توأم با بدشانسی از مهاجمان و فاتحان آن سرزده واکثر اشتباهات نیز، نتیجۀ اشغال آن است. مجموع این اشتباهات سبب سرباز کردن غده ای شد که همواره وجود داشت، ولی همیشه از طریقی دیکتاتور منشانه با آن برخورد می شد. اما اینک این غده، سر باز کرده است. 

 سعدالدین ابراهیم در پاسخ به این سؤال که آیا بخشی از این عکس العمل مربوط به ترس سنی ها از تسلط شیعیان مربوط می شود همانطور که شاه اردن در اظهاراتی از آن به عنوان ایجاد هلال شیعی نام برد، چنین پاسخ می دهد: خوشبختانه بسیاری از مردم عادی با او (پادشاه اردن) هم عقیده نیستند. این تنها شاه اردن نیست، بلکه مبارک رئیس جمهور مصر نیز، حدود چهار پنج ماه پیش با ابراز تردید در مورد وفاداری شهروندان شیعه به کشورخودشان، این مسئله را مطرح کرد و دست کم، فرض را بر این گذاشت که آنها سرنخ ها و دستوراتشان را از ایران دریافت می کنند.

" بسیاری از شیعیان عرب از این اظهارات خیلی ناراحت شدند و من خودم در این مورد مطلبی نوشته ام و بسیاری دیگر نیز در این مورد نوشته اند و تقریباً به جای مبارک از اظهار نظر نامناسب وی در مورد (عدم) وفاداری شهروندان شیعه به کشور خودشان، عذرخواهی کرده اند. اما همان طور که گفته شد، این خطی است که توسط نهادهای سنی در عربستان سعودی، مصر و همچنین همانگونه که خودتان اشاره کردید، به وسیلۀ برخی از حکمرانان مانند شاه عبدالله اردنی، رئیس جمهوری مصر و قطعا شاه سعودی تبلیغ می شود."

فعال مصری حقوق بشر و زندانی سیاسی پیشین، درباره نقش ایران  می گوید: تصوراتی به وجود آمده که با مسئله اتمی ایران نیز همزمان شده، اما تا جایی که به توده های مردم مربوط می شود، این مسئله چندان موضوعیتی ندارد و نگران کننده نیست. چرا که حتی اگر مسئله شیعه و سنی مطرح باشد، به نظر می رسد که توده های جهان عرب می توانند با شیعیان حتی بیش از این نهادهای سنی، به توافق برسند. فکر می کنم رخدادهای لبنان این مسئله را ثابت کرده باشد. چرا که با وجود این که حزب الله شیعه است، خیزش و جنگ آن بر علیه تجاوز اسرائیل، در سراسر جهان اسلام تحسین توده های مسلمان اعم از سنی و شیعه را برانگیخت.

ابراهیم  درباره ماهیت دموکراسی ایران ضمن پیچیده خواندن آن افزود :  درایران انتخابات به طور منظم انجام می شود و برندگان و بازندگانی دارد.اما رقابت بین افرادی خاص است. بنابراین گرچه آن تجربۀ آزاد مطلوب (بر اساس استانداردهای غربی) نیست که ما برایش مبارزه می کنیم، اما قطعا از بسیاری از کشورهای منطقه و مثلا مصر، دموکرات تر است.

وی در ادامه در مورد سیستم انتخاباتی در ایران عنوان کرد که بالاخره در ایران پس از اعمال نظارتها، انتخابات آزادی بین نامزدها صورت می گیرد و به گفته وی مردم هم واقعاً آزادانه به آنها رأی می دهند.

او همچنین با اوج گیری عطش انتخابات و فرایند مشارکت سیاسی در سال 2005 در خاورمیانه می گوید: مثلا درفلسطین، عراق یا مصر با ذکر این که انتخابات ظاهرسازی و کارغرب است مردم بر علیه آن موضع گرفتند، استدلالشان برعامۀ مردم اثرنکرد و مردم حتی با اطلاع از این که انتخابات کاملاً صحیح نیست و ایراد دارد، می خواستند در آن حضور داشته باشند. این زمانی بود که یک سال پیش از آن حماس خواستار تحریم انتخابات شده بود. اما وقتی این درخواست به گوش کسی نرفت و حماس دریافت که انتخابات جادو می کند، راهبردش را تغییر داد و تصمیم گرفت نامزد معرفی کند. همین اتفاق برای اخوان المسلمین و سایر گروههای اسلامی نیز رخ داد. آنها متوجه شدند که مردم می خواهند مشارکت داشته باشند.

سعدالدین ابراهیم همچنین بر این باور است که با توجه به اوج گیری اسلام خواهی در منطقه باید با اسلام گرایان امروزی تعامل داشت.

به زعم وی "از دست حماس، حزب الله، و اخوان المسلمین؛ نمی توان رها شد و باید با آنان تعامل کرد." نمی توان آنها را ریشه کن نمود. چنین کاری در الجزایر ١۰ سال به طول انجامید، و در روند آن ۲۰۰ هزار نفر جان خود را از دست دادند. آن وقت پس از این دورخون آلود، ناچار شدند به جای اول خود برگردند، با همه تعامل داشته باشند، و همه را در روند قضایا دخیل کنند. بنابراین نام بازی، مشمولیت است و باید بدون پیش فرض به افراد اجازه داد تا بیاموزند.