به گزارش خبرنگار مهر، گفتگوهای بین ادیان به مثابه ابزاری عمل می کنند که اهمیت آنها هر روز افزایش یافته، ابزاری که می تواند از جنگ و خشونت سراسر جهان جلوگیری کنند.
هر گروه دینی به واسطه حضور در گفتگو می تواند سهم منحصر به فردی در راه هدف مشترک همزیستی ایفا کند، اما این جلمه در کلام ساده تر از عمل است چرا که برنامه گفتگوی ادیان باید به نحوی مورد ارزیابی قرار گیرد که بتواند درسهای خیر و شر از آن آموخت و گفتگوهای آرمانی آن کاربردی شود.
گفتگوی میان ادیان ابراهیمی اوایل قرن بیستم شکل گرفت و پس از امضای بیانیه شورای واتیکان دوم تغییرات اساسی در سیاست کلیسای کاتولیک نسبت به ادیان غیر مسیحی اتخاذ شد. اواخر دهه 1960، گروه های بین ادیان به گروه های حقوق مدنی ملحق شده و مخالفت خود را نسبت به جنگ ویتنام اعلام کردند.
رویکردهای بسیاری نسبت به گفتگوی بین ادیان و برقراری صلح وجود دارد اما تاکنون تحقیقات بسیار اندکی درباره مؤثر بودن آن صورت گرفته است و علت آن را می توان به ضرورت دریافت واکنش و بازخورد به منظور تصمیم گیری درباره افزایش تلاشها و منابع نسبت داد تا بتوان برنامه هایی که برای گفتگوهای بین ادیان در آینده نزدیک نوشته می شوند را اجرایی و عملی کرد.
بررسی دامنه های مختلف از رویکردها و تکنیکهایی که هم اکنون در بافتهای سیاسی، اجتماعی و جغرافیایی جهان مورد استفاده قرار دارد می تواند به توسعه و پیشرفت روش شناختی گفتگوهای بین ادیان در راستای ارزیابی تأثیر آنها کمک کند.
تعیین اهداف بلند مدت و کوتاه مدتی که انتظار می رود پس از گفتگو حاصل شود یکی از عوامل تأثیرگذار بر اجرایی شدن این اهداف است. از آنجا که دین همواره تصریح می کند خشونت تنها راه مقابله با مشکلات نیست، گفتگوی بین ادیان این قابلیت را دارد که راه حل های دیگری که می تواند در این میان ارائه کرد را به بحث و بررسی بگذارد.
گفتگوی میان دینی پاسخ مناسبی به مناقشات دینی محسوب می شود و همواره قصد دارد سطح تساهل و همزیستی مسالمت آمیز را ارتقاء دهد. اما به رغم محبوبیت جریان گفتگوی دینی، تلاشهایی که می تواند تأثیر و سودمندی آن را مورد ارزیابی قرار دهد بسیار اندک است.
نظر شما