به گزارش خبرنگار مهر، بر هیچکس پوشیده نیست که دیوید بکهام مهره ای سوخته در فوتبال به حساب می آید. او از آن زمان که ابرویش بر اثر خشم سر آلکس فرگوسن شکاف برداشت، تمام شدن را فریاد کشید و هیچ گاه نتوانست دیوید بکهام دهه 90 میلادی باشد. از آن پس این بازیکن تبدیل شد به یک کالای تبلیغاتی و حضورش در زمین فوتبال فقط جنبه تجاری پیدا کرد. فلورنتینو پرز با خرید او در این اندیشه بود تا همان راهی را برود که پیش از این با به خدمت گرفتن فیگو و زیدان رفته بود اما زهی خیال باطل. بکهام در یکی، دو سال نخست حضورش در رئال مادرید فقط توانست میزان فروش لباس های این باشگاه را بالا ببرد و هیچ موفقیتی عاید این تیم نکرد.
امروز تیم فوتبال گالکسی لس آنجلس این بازیکن را به خدمت گرفته و شماره 23 - شماره مایکل جردن در رقابت های ان بی ای - را بر تن او کرده و منتظر است تا هر چه سریع تر فصل جدید رقابت های ام ال اس ( رقابت های لیگ فوتبال آمریکا) از راه برسد تا این بازیکن را با مارک های پپسی، فولکس واگن ، ژیلت و ... به زمین بفرستد .
این درحالی است که این روزها اکثر مربیان دنیا به طور تلویحی به پوشالی بودن قرارداد بکهام با باشگاه آمریکایی اشاره کرده اند. فرگوسن گفته این بازیکن چاره ای نداشته جز اینکه به آمریکا برود و ونگر عنوان کرده تیم آمریکایی برای استفاده های تبلیغاتی این بازیکن را به خدمت گرفته است. کاپلو هم همین نظر را دارد و در مجموع باید گفت این نقل و انتقال 275 میلیون دلاری فقط جنبه تشریفاتی داشته و هیچ ارزش ورزشی ندارد.
امروزه دیگر پاپ ژان پل دوم هم زنده نیست تا نسبت به این انتقال شرم آور فریاد اعتراض سر دهد. غربی ها در حالی که خود را مدافع حقوق بشر می خوانند در مواردی بسیار و آنجا که پای منافع غول های تجاری شان در میان است چشم های خود را بر روی هر واقعیتی می بندند و دم برنمی آورند. در حالی که روزانه 100 هزار نفر جان خود را از دست می دهند و در میان آنان کودکان بسیاری هستند که بر اثر فقر و بیماری وداعی تلخ با این دنیا دارند، بکهام ده ها پوند در دقیقه دستمزد دریافت می کند تا فقط در زمین بدود و مارک های تبلیغاتی خود را به رخ همگان بکشد، آن هم در کشوری که فوتبال ورزش چهارم آن هم شاید نباشد.
دیوید بکهام نماینده تمام شخصیت های مشهور ورزشی و هنری است که در این دنیای وانفسا ، پول های بی حساب به جیب می زنند و از سویی دیگر در جای جای این کره خاکی، افراد کوخ نشین و بی خانمان با مرگ همبازی می شوند. نمی توان منکر یکه تازی و رقابت شرکت های بزرگ تجاری - تبلیغاتی در ینگه دنیا شد و آنها با این شگرد ، پول روی پول می آورند اما به بازی گرفتن بکهام به عنوان یک تکه گوشت متحرک ، ماهیت ورزش دنیا را زیر سوال می برد و آنجاست که این نهاد پرطرفدار باید وارد عمل شود و فریاد اعتراض سر دهد.
اکنون زمان آن رسیده که حدیث مفصل بخوانیم از این مجمل. در حالی که ویکتوریا بکهام در پرو حضور پیدا می کند و با دختران زباله گرد طرح دوستی می ریزد، خود او به عنوان اصلی ترین محرک شوهرش، از جایی سردرمی آورد که مظهر ریخت و پاش است و این تضاد، آتش به جان وجدان های بیدار می زند. ای کاش اینان بخش قابل توجهی از پول خود را صرف کمک به دنیای فقرا می کردند تا به تاسی از ایشان، دیگر متمولان هم سر کیسه خود را شل می کردند و به داد آنهایی می رسیدند که بزرگ ترین آرزویشان یک کاسه سوپ داغ و یک نگاه گرم و محبت آمیز است.
نظر شما