به گزارش خبرنگار مهر، اگر در فیلم قبلی کریمی حضور دختر جوان صرفا بهانه ای بود برای برداشتن سه برش مختلف از اجتماع پیرامون، در "چند روز بعد" زنانگی شخصیت اصلی فیلم و جایگاه هویتی او در جامعه (چه در مقام یک هنرمند، چه به عنوان یک شاغل و چه عناوین دیگر) محور اصلی و اساس کار است.
نیکی کریمی آگاهانه پرسونای سینمایی خود را در اختیار فضا و زاویه دیدی متفاوت قرار می دهد که باید خلجان های روحی یک زن و حد ظرفیت او را در برآوردن توقعات مختلف کاری، اجتماعی، فرهنگی، عشقی و غیره در آورد. پرهیز کارگردان از ترسیم خط داستانی معین و اکتفا به داده های بسیار مختصر بعدی در نماهای طولانی و مکث روی فضاهای گوناگون زندگی که به مدد قاب بندی و رنگ های پرورده توسط حسین جعفریان بسیار هم دیدنی و به یاد ماندنی از کار درآمده اند، منجر به این شده که سکون و سترونی حاکم بر زندگی قهرمان داستان - علیرغم مشغله فراوان او - در بیاید و رفت و آمدهای مدام بین خانه اش در حومه و شهر به شکل نقطه گذاری قابل قبول در فصل بندی بخش های داستان عمل کند.
نقطه ضعف مهم فیلم اما به لحاظ دراماتیک آن است که این تکه های پازل گونه از زندگی شخصیت شهرزاد امینی، کلیتی فراتر از اطلاعات مستتر در قاب های خالی اوایل فیلم به تماشاگر منتقل نمی کنند و با آسان گیری در بنا کردن یک ساختار روایی ـ حتی به شکل ضد قصه ـ انرژی فیلم را در پاره پاره های مختلف که همگی سر جمع یک کارکرد مشترک بیش ندارند، تلف می کند.
نیکی کریمی تا اینجا نشان داده است نه تنها استعداد گذر از جایگاه یک فوق ستاره به مقام یک بازیگر توانا را دارد، بلکه با جمع بندی دانشی که حاصل جمع همراهی با تواناترین فیلمسازان ایران و مطالعات گوناگون سینمایی است، می تواند یکی از فیلمسازان نکته سنج و چالش طلب این سینما باشد. به نظر می رسد حاصل ممارست طولانی او با لایه های مختلف سینمایی و فرهنگی دستیابی به یک دیدگاه خاص و جهان نگری ویژه است که به نظرمن مهم ترین ابزار دست یک هنرمند ماندگار است.
او با کوشش برای تقویت نقاط ضعف ـ عمدتا روایی و تکنیکی ـ دور نیست که قشری از مخاطبان خاص خود را نیز فراهم آورد و حضورش در هر دو سمت دوربین، عاملی برای انگیزش کنجکاوی و جلب تماشاگر باشد.
ــ ــ ــ ــ ــ ــ ــ ــ ــ ــ
پیمان شوقی
نظر شما