خبرگزاری مهر، گروه استان ها- مرضیه اردکانی: ۱۲ آذر روز جهانی معلولین است، روز افرادی است که با اراده و پشتکار، به ناتوانی های جسمی خود «نه» می گویند و با ارزش های واقعی خود زندگی می کنند.
این روز باید به یاد همه بیاورد که افراد معلول هم توانایی پیوستن به امور اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، ورزشی و فرهنگی را در جامعه دارند. موانع ظاهری این افراد نباید دلیلی برای خانه نشینی و کناره گیری آنها از جامعه باشد، این روز فرصتی است تا به توانایی ها و استعدادهای آنها احترام بگذاریم و صبوری آنها را تحسین کنیم.
این مناسبت بهترین بهانه برای معرفی بیشتر افرادی است که با وجود معلولیت هایی که دارند، با عزت نفس و پشتکار و اراده بالای خود، پیروز نبرد با محدودیت ها بودند و با تقویت باور پذیری خود، به مراحلی از موفقیت رسیدند که شاید خیلی از افراد فاقد معلولیت از آن مراحل عقب ماندند.
به مناسبت روز جهانی معلولین با یکی از افرادی که علی رغم داشتن معلولیت، توانایی های خود را حتی در عرصه بین المللی به اثبات رسانده گفتگو کردیم.
سمیرا جلیلوند شیرخانی تبار ۳۰ ساله و کاپیتان تیم ملی گلبال ایران است که با وجود معلولیتی که از ناحیه چشم دارد و دارای کم بینایی است، موفق شده به افتخارات ملی دست پیدا کرده و عنوان تنها بانوی ملی پوش قزوینی را در رشته های معلولین از آن خود کند.
وی به خبرنگار مهر می گوید: من و دو برادرم مادرزادی دارای معلولیت کم بینایی هستیم به دلیل این که برادر بزرگ من عضو تیم گلبال آقایان بود و هم اکنون هم کاپیتان تیم گلبال آقایان است، من هم از سن پایین به این رشته علاقمند شدم و چون از کودکی دارای روحیه بالا و پر انرژی بودم، بعد از وارد شدن به این رشته ورزشی، علی رغم مشکلاتی که با وجود این معلولیت بود؛ توانستم رشد کنم.
من از دوران نوجوانی با خودم عهد کرده بودم باید بتوانم حتی در دوره تحصیل در مدرسه هم، با توجه به تفاوتی که با دیگر بچه ها داشتم؛ به پیشنهاد مادرم در مدارس عادی تحصیل کنم، هر چند کار چندان راحتی نبود، ولی توانستم آن دوران را سپری کنم.
وی در مورد مسیر موفقیت خود در این رشته گفت: سال ۸۵ اولین دوره ای بود که تیم ملی گلبال برای بانوان ایرانی تشکیل شد که من همان سال جذب این تیم شدم. البته در آن دوران کوچک ترین فرد تیم ملی گلبال بانوان بزرگسال بودم و بعد از چند سالی که در این تیم بازی کردم به عنوان کاپیتان تیم انتخاب شدم، تیم ما در همان سال ۸۵ عنوان نایب قهرمانی مسابقات مالزی را کسب کرد.
در سال ۸۸ هم دوباره در مسابقات مالزی، نایب قهرمان آسیا شدیم و در سال ۸۹ در مسابقات بین المللی کشور سوئد موفق شدیم عنوان قهرمان بین المللی را بدست آوریم. در ادامه هم تیم ما در اولین دوره بازی های پاراآسیایی در کشور چین به مقام سوم دست پیدا کرد.
ما در سال ۹۳ در مسابقات پاراآسیایی در کشور کره جنوبی موفق شدیم نایب قهرمان شویم و در آخرین دوره هم در سال ۹۷ در رقابت های قهرمانی پاراآسیایی جاکارتای اندونزی ۲۰۱۸ به مقام سومی و مدال برنز دست پیدا کردیم.
سمیرا جلیلوند در ادامه این گفتگو درباره علت موفقیت خود گفت: من همیشه با این جمله کلیشه ای که می گویند معلولیت محدودیت نیست؛ مخالف بودم و آن را قبول نداشتم. باید بپذیریم که معلولیت، محدودیت هم دارد. در همه جا گفته ام که قبول کرده ام محدودیت دارم و خیلی از کارها را با این محدودیت نمی توانم انجام دهم. اولین گام در موفقیتم، همین پذیرش محدودیتم بود.
بعد از آن نتیجه گرفتم حالا باید دنبال یک مهارت و امتیازی باشم که آن ضعف را کوچک تر نشان دهد. این تفکر و عقیده باعث شد تا اعتماد به نفس من بیشتر شود و با این پشتوانه خودم را به جامعه ثابت کنم. اصل دیگری که من همیشه به آن پایبند بودم؛ توقع نداشتن از کمک های دیگران است و هیچ گاه از سایرین انتظار کمک نداشتم.
این بانوی معلول موفق تاکید کرد: افرادی که دارای معلولیت هستند اگر ابتدا این محدودیت خود را قبول کنند و بپذیرند که باید زحمت بیشتری برای دست یابی به هدف خود بکشند می توانند مشکلات را کنار گذاشته و خود را در جامعه به اثبات برسانند. نباید فقط به انتظار بنشینند وتوقع کمک از دیگران داشته باشند. نشستن در خانه و توقع از دیگران، راهی درست برای معلولان نیست. حتما هر کسی با توجه به وضعیت جسمانی که دارد به یک حرفه ای علاقه دارد و در آن دارای استعداد است. باید در همان حرفه صاحب مهارت شده و به آن عرصه وارد شود.
بانوی ملی پوش قزوینی و کاپیتان تیم ملی گلبال ایران درباره شرایط و وضعیت استان قزوین برای رشد وپیشرفت معلولین می گوید: مدت ۶ سال در اصفهان زندگی کردم و به دلیل مسابقات و تمرین هایی که در تیم ملی داشتم؛ در شهرهای دیگر هم بوده ام. شاید نشود قزوین را با کلان شهرهایی مانند تهران یا اصفهان مقایسه کرد؛ اما قزوین نسبت به شهرهایی که موقعیت مشابه دارند از وضعیت مطلوب تری در فضاسازی برای معلولین برخوردار است و چند گام جلوتر است و ما در قزوین تیم گلبال کم بینا و نابینا هم داریم.
جلیلوند در مورد برنامه آینده خود می گوید: تاجایی که بتوانم این رشته را ادامه می دهم و در حال حاضر هم در تیم بازی می کنم و هم به مربیگری مشغول هستم. به دلیل علاقه ای که به مربیگری دارم این کار را در آینده هم در استان قزوین ادامه می دهم و تصمیم دارم افراد معلول دیگری را در این رشته پرورش دهم، من این رشته را از ابتدا با عشق و انگیزه زیاد انتخاب کردم، هرچند نمی گویم فعالیت های افراد معلول اصلا سخت نیست؛ اما می شود با پذیرش سختی ها و باور خود، از تمام موانع عبور کرد.
این بانوی موفق به همه ثابت کرده که می توان با وجود معلولیت هم، شاد و باانرژی زندگی کرد، انگیزه و اراده وی امید را به همه معلولین می دهد، ناتوانی جسمی سخت است اما با قبول این ناتوانی می شود شیوه ای برای زندگی پیدا کرد که متناسب با این شرایط و موقعیت باشد.
موفقیت برای همه افرادی است که بهترین تصمیم را در سخت ترین شرایط می گیرند.
نظر شما