به گزارش خبرنگارمهر، در نگاه اول چنین بنظر می رسد که رئیس سازمان با طرح چنین دیدگاهی خواستار بهره گیری از تمامی ظرفیت های موجود فوتبال کشور شده و اینکه بتوان از حداکثر پتانسیل و استعدادهای این رشته پرطرفدار بهره گرفت.
تاکید بر اینکه تمامی استانهای کشور در مسابقات لیگ برتر صاحب نماینده باشند آرزویی است که سالهاست فوتبال کشور در تحقق آن بی تابی می کند و چه بسیار استعدادهای نابی که بواسطه فقدان چنین نمایشگاهی دیده نمی شوند و مجالی برای پرورش نمی یابد.
از این منظر باید رویکرد رئیس سازمان را ستود و توجه به آن را حداقل از این منظر که داشتن لیگی یکپارچه و فراگیر جزو دغدغه های مسئولان رده بالای ورزش کشور است را اتفاقی مبارک در فوتبال کشور تلقی کرد .
اما این خواسته نیازمند برخورداری از شرایطی است که فوتبال ما با تحقق آن فاصله ای بعید دارد و با امکانات موجود تنها می توان آن را یک شعار لوکس و ویترینی مطرح کرد.
در اینکه فوتبال در ایران به لحاظ علاقمندی و وجود استعدادهای ناب در سراسر کشور رشته ای بی رقیب است تردیدی وجود ندارد ولی آیا به همین نسبت نیز امکانات سخت افزاری برای پرورش استعدادهای این استانها وجود دارد ؟
آیا برخورداری از حداقل یک استادیوم استاندارد به عنوان شرط ابتدایی داشتن نمایندگان استانی در تمامی استانهای کشور وجود دارد ؟ این تیم ها با چه بضاعت مالی باید در لیگ برتر حضور یابند و آیا حمایت کنندگان مالی حاضرند در این بخش سرمایه گذاری کنند و در یک کلام آیا بسترلازم برای افزایش تعداد تیم های لیگ برتر فراهم شده است ؟
این پرسشها و دهها سئوال دیگر در حالی مطرح است که لیگ 16 تیمی کنونی نیز با نقاط ضعف و مشکلات بسیاری دست به گریبان است و با وجود گذشت 6 دوره از حرفه ای شدن آن ، هنوز از تشکیلات منسجم و قابل اتکایی برخوردار نیست و ضعف های اساسی در برگزاری آن وجود دارد .
هنوز تیم های ریشه داری نظیر فولاد خوزستان و یا استقلال اهواز در حاصل خیزترین منطقه فوتبال کشور از وجود یک استادیوم مناسب بی بهره اند . وضعیت استانهایی که به اصطلاح صاحب ورزشگاه هم هستند ، نیز چندان قابل اعتنا نیست .
ورزشگاه نقش جهان پس از سالها هنوز حالت " کارگاهی" دارد و تنها یک فاز آن به بهره برداری رسیده است. ورزشگاه ثامن مشهد هم شرایط مشابهی دارد . ورزشگاه یادگار امام تبریز نیز هنوز به شرایط استاندارد نرسیده و حالت نیمه تمام دارد. در شمال کشور وضعیت به مراتب اسفناک تر است و هیچ ورزشگاه تازه تاسیسی در این استانها دیده نمی شود و استادیوم های تختی و عضدی رشت و شهدای نوشهر عمری 40 ساله دارند و هیچگونه استانداردی در آنها وجود ندارد.
با این اوصاف آیا بهتر نیست به جای تحمیل هزینه های تیمداری بر دوش استانها در هر استان یک ورزشگاه استاندارد احداث شود؟ آیا بهتر نیست ورزشگاه های موجود را تجهیز و تدارک کنیم تا حداقل بتوانیم برای میزبانی مسابقات لیگ قهرمانان آسیا تاییدیه ناظران AFC را به سادگی بگیریم ؟
از سوی دیگر برگزاری یک لیگ 30 تیمی در طول 52 هفته که برخی مناسبت های رسمی و مذهبی آن را تا 40 هفته در سال تقلیل می دهد ، چگونه امکان پذیراست ؟
گستردگی جغرافیایی کشور ایران و طیف علاقمندان به فوتبال شاید درنگاه اول داشتن لیگی به تعداد استانهای کشور را موجه و ضروری جلوه دهد ولی امکانات سخت افزاری و نرم افزاری فوتبال ایران مانعی بزرگ بر سر راه چنین خواسته ای است و به نظر می رسد افزایش کیفیت لیگ موجود بهتر از آن است که لیگی با دامنه ای وسیع و کم بازده داشته باشیم .
نظر شما