به گزارش خبرنگار مهر، مراسم تجلیل از مدال آوران و قهرمانان بازیهای آسیایی و پاراآسیایی در حالی شنبه شب با حضور رئیس جمهور برگزار شد که این مراسم نسبت به سالهای گذشته تغییرات محسوسی داشت و پیام های مختلفی را به ورزشکاران و مسئولان فدراسیون ها داد.
نخستین و بزرگترین تغییر این مراسم تقدیر از قهرمانان بازیهای آسیایی و پاراآسیایی بود که برخلاف گذشته تجلیل از قهرمانان و مدال آوران سایر رویدادهای ورزشی سال ۹۷ از دل آن حذف شده و از سوی مسئولان به زمان دیگری موکول شده بود.
شاید به همین خاطر بود که سالن برگزاری مراسم هم تغییر کرده و فضایی در نظر گرفته شده بود که برای نفراتی که دیرتر خود را به سالن اجلاس رساندند جایی برای نشستن نبود و میزبان مجبور شد صندلی های جدیدی را اضافه کند تا برخی قهرمانان و پیشکسوتان «سرپا» نمانند!
شروع مراسم هر چند با انرژی و انگیزه بالایی همراه بود اما هنوز دقایقی از آن نگذشته بود که مجری اعلام کرد: «قرار بود در این مراسم جوایز قهرمانان و مدال آوران به آنها اهدا شود که بنابردلایلی معادل ریالی آن به حساب فدراسیون ها واریز شده است». همین یک جمله آب سردی بود بر پیکر ورزشکارانی که برخی از آنها از شهرهای دور به تهران آمده بودند تا حداقل روی سن بروند و جوایزشان را از رئیس جمهور دریافت کنند و عکسی هم به یادگار بگیرند.
هنوز حرف های مجری به انتها نزدیک نشده بود که صدای اعتراض تند برخی ورزشکاران و کنایه های آنها فضای سالن را پر کرد و انتقاداتی به دولت و مسئولان ورزش وارد شد. دقایقی بعد نماینده ورزش معلولان در پایان سخنرانی اش از رئیس جمهور خواست حالا که سکه های وعده داده شده را به ورزشکاران نداده اند، حداقل دستور بدهند که معادل ریالی «به روز» سکه ها به قهرمانان و مدال آوران اهدا شود.
هر چند نه رئیس جمهور و نه هیچ مسئول دیگری به این درخواست چراغ سبز نشان نداد اما صدای سوت و جیغ و تشویق ورزشکاران فضای سالن را پر کرد اما سکوت مسئولان یک نشانه بزرگ داشت و آن هم اینکه «خیلی دلتان را خوش نکنید»!
مراسم ساده تر از چیزی که ورزشکاران تصورش را می کردند به پایان رسید؛ چند دقیقه صحبت مجری، سخنرانی دو ورزشکار، صحبت های صالحی امیری و سلطانی فر و در نهایت حرف های حسن روحانی که بیشتر سیاسی بود تا ورزشی و تمام!
این مراسم نشانه هایی را به همراه داشت که ورزشکاران و قهرمانان باید به آن توجه کنند. نشانه اول این است که دیگر خبری از سکه نخواهد بود و در خوش بین ترین حالت معادل ریالی آن به آنها اهدا خواهد شد. البته این «ریال» معادل قیمت روز سکه نخواهد بود و ممکن است وزارت ورزش مبلغی را برای مدال های طلا، نقره و برنز تعیین و تصویب کند.
البته همه نقدها متوجه دولت و وزارت ورزش نیست. باید از ورزشکاران و قهرمانان و مدال آوران هم پرسید که بالاخره شما «سرباز وطن هستید یا سربازان سکه؟». مصاحبه‌هایشان بعد از مدال آوری را که می خوانید همه تاکید می کنند که سرباز وطن هستند و برای شادی دل مردم تلاش کرده اند. اما چند وقتی که می گذرد همه سراغ سکه ها و پاداش هایشان را می گیرند و بالاخره مشخص نمی شود اینها برای سربلندی ایران می جنگند یا برای خودشان؟
درست است که باید به ورزشکاران و مدال آوران پاداش داد و تشویق شان کرد و انگیزه شان را برای آینده بالا نگه داشت اما حس طلبکار بودن هم نباید در ورزشکاران وجود داشته باشد که اگر سکه هایشان را ندادند و معادلش را ریال دادند صدایشان در آید و از زمین و زمان انتقاد کنند.
شرایط اقتصادی اگر سخت هست و دست و بال مسئولان وزارت ورزش را بسته و کار را برای ورزشکاران سخت کرده، برای مردم هم سخت است. برای کارگران و کارمندان و … هم سخت است. مگر بقیه برای ایران زحمت نمی کشند و از وقت و انرژی و عمرشان نمی گذرند؟ چرا باید ورزشکاران و مدال آوران چنین رقم های درشتی را به عنوان پاداش «وظیفه» شان دریافت کنند اما سایرین نه؟
به نظر می رسد وزارت ورزش و مسئولان امر در تلاش هستند مراسم را به سمت و سوی جدیدی ببرند و حتی به تعطیل کردنش هم فکر می کنند. شاید هم با تدابیری جدید به فکر سروسامان دادن به این وضعیت هستند تا حداقل روحیه «طلبکار» بودن را از بین ببرند.
نظر شما