به گزارش خبرنگار مهر، سوت پایان بازی زده شد. برزیل ۲ - آرژانتین صفر. کارگردان تلویزیونی بلافاصله در کلوز آپی، سوژه ی همیشگی اش را نشانه گرفت. باز هم همان چهره مغموم، بازهم تکرار گذشته، بازهم درهای بسته، با پیراهن آلبی سلسلته، ۹ تورنمنت ملی، بدون حتی یک جام! انگار، نابغه روزاریویی، مانند بسیاری از نوابغ دیگر تاریخ در باتلاق «اجبار به تکرار» (مفهومی که زیگموند فروید، بنیانگذار علم روانکاوی آن را مطرح نمود) گرفتار شده، تا باری دیگر با فانوسی شکسته و تنها در تاریکی قدم بگذارد.
همه چشمها در کوپا آمریکا به مسی بود، به خاتمه دادن او به نوار ناکامی های خودش و تیم فوتبال کشورش، به مردی که در این تورنمنت حتی سایه ای هم از مسی بارسلونا و آرژانتین سالهای اخیر هم نبود، به لئویی که با تیمش به دشواری از مرحله گروهی صعود می کرد و خودش نیز در حین بازی ها نه گلی می زد و نه پاس گلی می داد و تنها یک گل از روی نقطه پنالتی برابر پاراگوئه به ثمر می رساند.
او اذعان کرده بود که کیفیت نامطلوب زمینها باعث شده که نتواند به راحتی پا به توپ شود تا در بهترین شرایط بازی اش باشد. با این حال، اما همه اینها به منزله این نبود که تیته و پسرانش بخواهند او را دست کم بگیرند، همانطور که سرمربی سلسائو پیش از بازی گفته بود «شما نمی توانید او را از کار بندازید، فقط می توانید سرعت حرکاتش را کم کنید، اما نمی توانید حرکاتش را خنثی کنید».
گویا حق با تیته بود، مسی در این بازی به مراتب بهتر از بازی های پیشین جام بود اگرچه «مسی» همیشگی نبود. آنچه که در روند بازی روشن به نظر می رسید، گره امید یاران مسی به جادوی ساق های او، به ویژه پس از دریافت گل اول بود، تحت هر شرایطی پاس ها بیشتر به او ختم می شد، تا بلکه بتواند با کلید نبوغش قفل دروازه برزیل را بکشند، اگرچه توانست هم تیمی هایش مانند آگوئرو و مارتینز را در موقعیت های خوب گلزنی قرار دهد و خودش نیز فرصت های گلزنی را به دست آورد؛ اما در اغلب مواقع، جادوی او با درایت برزیلی ها در خط دفاع، بداقبالی آنها از ضربات خودش و آگوئرو که به تیرک می خورد و سایر شانس های مناسب گلزنی که به هدر می رفت، بی تاثیر می شد.
اما آنچه که مسی را بیشتر از پیش عصبانی می کرد، نه فرصت های از دست رفته، نه جو ورزشگاه تیم میزبان، نه درگیری با برزیلی ها و نه… بود! بلکه او علت و مقصر اصلی این شکست را داور ونزوئلایی، رودی زامبرونا، می دانست و حتی بیشتر از داور ونزوئلایی، « کونمبول» ( اتحادیه فوتبال امریکای جنوبی) را هم به جانبداری از برزیل متهم می کرد« آنها بهتر از ما نبودند. داوری دیوانه کننده بود. آنها با سوتهایشان به برزیل لطف کردند و این تصمیم های مزخرف باعث شد که حواس ما از بازی پرت شود.» در ادامه او اضافه کرد« غیرقابل باور است که امروز VAR برای ما استفاده نشد… برزیل قدرت زیادی را در کونمبول دارد.»
آرژانتین باخت، تا سالهای ناکامی آلبی سلسلته در کسب جام به ۲۶ سال برسد، تا آنها از سال ۲۰۰۵، در تورنمت های قهرمانی، برابر رقیب دیرینه شان بازنده باشند، تا هم قطاران مسی برخلاف هم قطاران کاتالانی اش، بار دیگر در مساعدت به او برای فتح یک جام ناکام بمانند، هم قطارانی که لیونل اسکولانی سرمربی موقت آرژانتین چندی پیش در موردشان گفته بود «بازیکنان تیم همه شان مسی را خیلی دوست دارند، طوری که گاهی اوقات، می گویند که می خواهند این جام را فقط بخاطر او ببرند. بهترین بازیکن در تاریخ فوتبال جای یک جام در ویترین افتخاراتش با پیراهن آرژانتین خالی است.»
بلی بهترین بازیکن، یا یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال، در ۳۲ سالگی، جای خالی یک جام ملی در تالار قهرمانی هایش چشم خراش است، آن هم در حالی که همتای فوق العاده پرتغالی اش سه سال پیش و در ۳۲ سالگی توانسته بود اولین جام ملی اش را و امسال هم دومی اش را کسب کند.
اگرچه همه به یاد دارند که مسی در جام جهانی ۲۰۱۴ بهترین بازیکن جام شد و این هیگواین بود که فرصت تک به تک برابر نویر را در فینال از دست می داد، و یا در فینال گذشته کوپا برابر شیلی نیز همینطور، انتخاب سرمربی های ضعیفی چون مارادونا و سم پائولی در سالهای اخیر که هرگز در قواره نیمکت آرژانتین نبودند و هم تیمی هایی که در تمام این سالها (به جز تیم آرژانتین در جام جهانی ۲۰۰۶ تحت هدایت پکرمن که با حضور مسی، کرسپو، ریکلمه، کامبیاسو، ماسچرانو، توز، آیالا، آیمار و… یکی از بهترین های اخیرشان بود)، فارغ از بازیکنان خط حمله، در در تمام خطوط دیگر به ویژه در خط هافبک و دروازه نواقص بسیاری داشته اند، اما با تمام این تفاسیر، انگشت اتهام همواره به سوی او روانه می شود.
احتمالاً حق با مهاجم سرشناس کلمبیایی، رادامال فالکائوست؛ این بهای سنگینی هست که او باید برای بهترین بودنش آن را بپردازد «اگر مسی گلی بزند، از او می خواهند که دوتا بزند. اگر از ضربه ایستگاهی گلی بزند، می گویند که دیوار دفاعی به خوبی چیده نشده نبود. اگر آرژانتین ببازد، آنها خواهند گفت که این ناکامی اوست. این بهایی است که او باید برای بهترین فوتبالیست بودن در جهان بپردازد.»
بی تردید، یگانه راه رها شدن از بند «اجبار به تکرار» به خصوص در شکست و ناکامی، پافشاری برای رها شدن از آن است و لیونل مسی این را به خوبی می داند، به آنچه که پیش از آغاز کوپا آمریکا گفته بود:
«من باید بایستم و دوباره تلاش کنم، مهم نیست که چند بار زمین بخورم. این یک پیام خوب برای بچه هاست، البته نه فقط در فوتبال، بلکه در زندگی.»
اکنون سوال بزرگ از او این است که آیا او هنوز هم به آنچه که گفته، ایمان دارد؟ می بایست صبر کرد و به انتظار نشست؛ دیگر، زمان زیادی برای نابغه دنیای مستطیل سبز، باقی، نمانده است.
نویسنده: رامتین ایمانی نوبر
نظر شما