به گزارش خبرگزاری مهر، محسن ردادی مدیر برنامه‌ریزی و ارزیابی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی در ارزیابی عملکرد پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی گفت: یکی از راه‌ها برای شناسایی برترین موسسات پژوهشی ، تعداد جوایز علمی‌ای است که این مؤسسات دریافت می‌کنند. قاعدتا مرکزی که بیش از سایرین مفتخر به کسب جوایز علمی شده باشد اعتبار علمی بیشتری دارد.
وی با بیان اینکه پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی موفق شده بیش از۴۰۰ جایزه علمی کسب کند، افزود: این آمار برای پژوهشگاهی که کمتر از سه دهه از تأسیس آن می‌گذرد بی نظیر است. اگر به روند جوایز نگاه کنیم که از سال ۱۳۷۸ آغاز شده، مشاهده می‌کنیم که به تدریج کیفیت و کمیت و تنوع جوایز بهتر شده است. یعنی از سه چهار عنوان جایزه در سال به ده‌ها عنوان جایزه سالانه رسیده است. از طرف دیگر کیفیت جوایز نیز بهبود پیدا کرده است. جوایز شایسته تقدیر جای خود را به جوایز ممتازتر داده است. تنوع حوزه جوایز علمی نیز قابل توجه‌تر شده است. به طوری که جوایز حوزوی و دانشگاهی توأمان کسب می‌شود و از جشنواره بین‌المللی فارابی (که در هر دوره‌ی برگزاری آن حتما نامی از پژوهشگاه و پژوهشگران آن وجود دارد) تا جشنواره کتاب خانواده و کتاب بانوان، حضور موفق پژوهشگاه آشکار است. در واقع پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی توانسته در طول این سال‌ها عملکرد بهتری در جشنواره‌ها نشان دهد.
وی تصریح کرد: پژوهشگاه به یک فناوری هدایت علمی دست پیدا کرده است و توانسته است طلاب و دانشجویانی جوان و با استعداد را هدایت و تربیت علمی کند که اکنون به عنوان اعضای مرجع و برجسته جامعه علمی همچنان در پژوهشگاه مشغول تولید علم هستند. باید محصولات علمی پژوهشگاه در عرصه بین‌الملل عرضه و سنجیده شود تا بتوان روند رشد را ادامه داد. خیلی صریح عرض می‌کنم که ماندن در سطح ملی و ترس از حضور در همایش‌ها و جشنواره‌های بین‌المللی موجب رکود است. پژوهشگاه ناچار است که در عرصه سخت‌تر و رقابتی دشوارتر به نام علوم انسانی جهانی حضور پیدا کند.
مدیر برنامه‌ریزی و ارزیابی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی اظهار کرد: در تمام دنیا این پژوهشگاه‌ها هستند که مرزهای علم را جابجا می‌کنند. در ایران این وضعیت خیلی جدی‌تر صادق است. تولید علم در دانشگاه‌ها صورت نمی‌گیرد. آنجا ذاتا محل ترویج و آموزش علم است و همکاران محترم من در دانشگاه‌ها وظیفه و رسالت خود را آموزش تعریف کرده‌اند و البته در کنار این ممکن است به امر تحقیق و پژوهش هم بپردازند. این بسیار تفاوت می‌کند با وضعیت اعضای هیأت علمی پژوهشی که اصلا برای تولید علم و تحقیق کردن حقوق می‌گیرند. به نظرم این سطح از تولید دانش در پژوهشگاه‌های دولتی و وزارتی هم رخ نمی‌دهد، چون با آفت سیاست‌زدگی مواجه هستند و با تغییر دولت‌ها کل جریان مدیریت پژوهش دستخوش دگرگونی می‌شود. در مرکزی مانند پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی که مؤسسه‌ای عمومی و غیردولتی است این امکان وجود دارد که به دور از دغدغه‌های سیاسی و جناحی، روندی باثبات برای پژوهش و تحقیق در پیش گرفته شود.
نظر شما