شعر هنر مردمی نیست!

به گزارش خبرگزاری مهر، در ابتدای این مراسم محمدمهدی رضازاده (ریاست خانه شعر و ادبیات) طی سخنانی بیان کرد: منطقه فرهنگی-گردشگری عباس آباد منطقه‌ای ۵۶۰ هکتاری در قلب شهر تهران است که به عنوان یک منطقه فرهنگی-گردشگری به حیات خود ادامه می‌دهد؛ این منطقه قرار است به عنوان قطب فرهنگی و گردشگری شهر تهران فعالیت داشته باشد و در باغ هنر به عنوان مجموعه‌ای فاخر و فعال ایرانی، حضوری مستمر داشته باشد و اولین بخش فعال این مجموعه نیز خانه شعر و ادبیات است که به کانونی برای فعالیت شاعران و نویسندگان بدل خواهد شد.

وی افزود: طی مشورت با دوستان، قرار است جلسات و برنامه های مختلفی از قبیل نشست‌های ادبی روزانه، با فعالان این حوزه داشته باشیم. در ابتدا ترجیح دادیم کار را با حوزه طنز که بسیار شیرین است شروع کنیم. امیدواریم این نشست‌ها با حضور ادیبان و طنزپردازان، اتفاقات تازه‌ای را رقم بزند.

ناصر فیض نیز طی سخنانی بیان کرد: سابقا قرار بود اینجا اتفاقاتی بیفتد که همه نیم بند رها شد و ادامه پبدا نکرد. برگزاری این نشست‌ها امتیازات مثبت و منفی‌ای دارد که البته امتیازات مثبت آن بیشتر است؛ در این آشفته بازار طنز که اکثر نشست‌ها تعطیل می‌شوند، امکان ارائه استعدادهای طنز بالا می‌رود، البته کارهای تکراری هم ممکن است زیاد شود اما به هرحال وجود این نشست ها بهتر از نبود آنهاست.

او با اشاره به اینکه ناصر زرویی نصرآباد، بنیانگذار اتفاقات طنز بود گفت: مرحوم زرویی در حوزه هنری، پیشنهاد این کار را داد و آن زمان کسی فکر نمی‌کرد طنز بتواند به چنین جایگاهی برسد. آن وقت‌ها طنز فقط در مطبوعات، آن هم به صورت اندک دیده می‌شد و جایگاهی در جامعه نداشت. بعد از آقای زرویی بود که طنز جایگاه خود را پیدا کرد و مورد حمایت قرار گرفت.

فیض اضافه کرد: با اینکه آقای زرویی اواخر عمر خود خانه نشین بود، باز هم دوستان از محضرش استفاده می‌کردند. او انسان فاضلی بود که علاوه بر طنز، علاقه شدیدی به زبان و ادبیات فارسی داشت و بر آن مسلط بود. افسوس که زود از میان ما رفت.

فیض در خصوص اصول طنز بیان کرد: اگر این اصول را بیاموزیم، شاید خیلی راحت‌تر بتوانیم اثر خلق کنیم. گاهی بداهه گویی می‌تواند نمک داشته باشد.اصل و مایه طنز، تضاد و تناقض است.

سپس اسماعیل امینی در تکمیل سخنان فیض اظهار کرد: مسیر طنز، مسیر سختی است که طی قرن‌ها به اینجا رسیده است و هنوز دعوا بر سر این است که ما به چه چیز می‌خندیم و چه چیز می‌تواند دستمایه طنز باشد. متاسفانه فکر می کنیم هرچیزی که مال دیگری است می‌توانیم به آن بخندیم؛ مثل اینکه من در شهر زنگی می‌کنم و دیگری در روستا، من باهوشم و دیگری کندذهن و امثال اینها…باید بگویم که همه اینها غیراخلاقی و غیر هنری است؛ این چیزی است که به عنوان استندآپ کمدی‌ها به خورد ما می‌دهند و رادیو تلوزیون هم به آن دامن می‌زند. به جد تقاضا دارم که اینگونه شوخی‌ها را از طنز نوشتن کنار بگذارید.

وی افزود: ما باید با آن چیزی که شایسته انسان نیست شوخی کنیم مثل دروغ، خست، حسادت و… بیماری‌های روحی و اجتماعی می‌تواند در معرض شوخی قرار بگیرد. در واقع ما با افراد شوخی نکرده بلکه با تیپ‌ها شوخی می‌کنیم. متاسفانه در فضای مجازی اینگونه طنزها رایج شده است و سوژه کل رادیو و تلوزیون هم همین است؛ با سیاست کاری نداشته باشید و هرکاری می‌خواهید بکنید.

امینی با اشاره به ظرافت طنز گفت: در مطبوعات چندان توجهی به ظرافت طنز نمی‌شود. ذائقه عمومی نباید برای شعر طنز اهمیتی داشته باشد.

فیض نیز در ادامه بیان کرد: مجامع عمومی برای متخصص نیست. بدترین ضربه برای طنزنویس این است که در فرهنگسراها شعر بخواند، این باعث می شود فکر کند که باید مطابق ذائقه مردم شعر بگوید. شعر هنر مردمی نیست. مثلاً ما نمی‌توانیم مینیاتور را جوری بکشیم که همه مردم بفهمند، شعر هم اینچنین است.

لازم به ذکر است بعد از ایام ماه محرم، این نشست ها به صورت مستمر برگزار خواهد شد.