سفیران صلح در ورزش 

دکتر علی افتخاری عضو فدراسیون جهانی کشتی در یادداشتی برای گروه ورزشی خبرگزاری مهر نوشت: «آنهایی که الفبای منشور المپیک را باور دارند و از مفاد آن مطلع هـستند بی شک واقفند که هدف منشور المپیک خیلی فراتر از قدرت نمایی و بازیهای سیاسی و جناحی است.

از اردیبهشت ماه ١٣٢٥ که کمیته ملی المپیک ایران تشکیل گردید و در سال ١٣٢٦ به عضویت رسمی کمیته بین المللی المپیک درآمد. هدف کمیته ملی المپیک همگام با سازمان تربیت بدنی اعتلای ورزش قهرمانی در سطح بین المللی و شرکت در رویدادهای مهم آسیایی و المپیک بود. در سال های قبل از پیروزی انقلاب اسلامی ایران کمیته ملی المپیک در اختیار «درباریان» بود و تیمسار های متولی سازمان تربیت بدنی مطیع مطلق کمیته ملی المپیک بودند و هیچ یک از روسای سازمان تربیت بدنی هرگز جرات هجوم به کمیته ملی المپیک را نداشته و برای یکپارچگی این دو نهاد تلاشی نمی کردند.

نخستین شخصی که استارت یورش به کمیته ملی المپیک را صادر کرد، مردی با تخصص فیزیک هسته‌ای بود او همواره در زمان تصدی ریاستش در سازمان در جهت تضعیف کمیته تلاش فراوان کرد . این مرد هسته‌ای گرچه خود روزگاری بر مسند کرسی کمیته ملی المپیک بود ولی دو هدف را درنظر داشت یکی اینکه کمیته ملی المپیک را حیاط خلوت سازمان تربیت بدنی نماید و دیگر اینکه مهره ای در کمیته ملی المپیک را بر مسند آن بنشاند که از طیف سیاسی خود باشد. کلنگ تخریب و تضعیف کمیته ملی المپیک با فرمان او آغاز به کار کرد.

دومین شخصی که از «پارک شهر»، موشک مخربی را از سازمان تربیت بدنی به سمت خیابان گاندی رها کرد و هدف تسخیر آن را با ایده «هماهنگی سازمان و کمیته» داشت، مردی با تخصص نساجی بود.  او گرچه به ورزش کشور خدمات فراوانی کرده است ولی یکی از فرماندهان یورش به کمیته ملی المپیک بود و چاه عمیقی برای کمیته ملی کند که بعدها در آن افتاد، در هر صورت ماشین های نساجی پیراهن کمیته ملی المپیک را دوختند و برتن شخص مورد نظر رئیس کردند و بدین سان او نیز از بدعت گذاران تصرف هر چهارسال یکبار کمیته ملی المپیک توسط سازمان تربیت بدنی شد و این بدعت غلط متاسفانه تبدیل به یک رویه و روش گاهاً بحقی شد که مردان اول ورزش کشور برای خود یا هم جناحی های خود قائل شدند.  ماراتن تصرف سمت های کلیدی کمیته ملی المپیک سالها ادامه داشت و روسای سازمان تربیت بدنی طی دو دهه با داشتن ابزار "فدراسیون ها" همواره این نهاد را تضعیف می کردند.

حکایت کمیته ملی المپیک چنین شد که پس از هر دوره بازی های المپیک گروهی از سازمان تربیت بدنی بر منشور المپیک می تاختند و این نهاد را به تصرف در می آوردند و چهارسال بعد هم همین داستان تکرار می شد. در یک دوره  مردی با تخصص مکانیک نه برای خود که برای یکی از دانش آموختگان "ورزشی" تلاش کرد تا وی را بر مسند کمیته ملی المپیک بنشانند و نشاند.  آن شخص با تحصیلات ورزش در یک حرکت انتحاری و انفجاری با اینکه به قداست عضویت در IOC واقف بود با بی تدبیری  کرسی مهم و استراتژیک کشور را در کمیته بین المللی المپیک از بین برد و بزرگترین لطمه را در تاریخ کشورمان بر ورزش وارد کرد.

گرچه همگان مطلع و واقفند که ریاست چهار ساله این فرد دانش آموخته ورزشی یکی از ضعیف ترین سال‌های کمیته ملی را در عرصه ملی و بین المللی رقم زد اما او هرگز شهامت این را نداشت که بیاید و اعلام کند که کرسی IOC  بدلیل سوءمدیریت وی از دست رفت.

فرد بعدی که رویه غلط و غیر ورزشی «هجوم» به المپیک را تداوم بخشید فردی با تخصص عمران بود که رئیس وقت سازمان تربیت بدنی بود و  با همان روش های قبلی کمیته ملی المپیک را به تصرف خود دراورد.

در زمان این فرد که اقای سعیدلو بعنوان آخرین رییس سازمان تربیت بدنی فعالیت می کرد  بازهم اختلاف دو نهاد سازمان و کمیته به اوج خود رسید تا به حدی که نگارنده که در شهر گوانجو چین در خلال بازی‌های آسیایی بعنوان عضو کادر سرپرستی کاروان ایران شاهد درگیری شدید روسای سازمان تربیت بدنی و کمیته ملی المپیک وقت ایران بودم بطوریکه این درگیری به دهکده بازی های آسیایی و هتل محل اقامت هم کشیده شد.

پس از آن هجوم به کمیته ملی المپیک بوسیله اولین وزیر ورزش آغاز شد ولی او موفق به تصرف کمیته ملی نشد . دومین وزیر ورزش که از دانشگاه تهران با تخصص ورزش در کاخ ورزش ورود کرده بود خود هرگز تلاشی نکرد که بر کرسی ریاست کمیته ملی المپیک تکیه زند و این بار یکی از کارکنان وزارت ورزش و جوانان را حمایت کرد و علیرغم اینکه خود، آن شخص را حمایت کرده بود اما در ادامه مسیر آقای وزیر هم درصدد بود که کمیته ملی المپیک را به "حیاط خلوت" خود تبدیل نموده و در سطح یکی از ارکان و نهاد های زیردستی درآورد و هیچگاه کمیته ملی المپیک را بعنوان یک نهاد مستقل به رسمیت نشناخت، حتی تا آخرین روزهای حیاتش در کسوت وزیر ورزش در جنگ و ستیز با کمیته ملی المپیک بود. ولی "برکناری" او به این کشمکش پایان داد.

مسعود سلطانی فر در زمستان سرد و یخ زده‌ی ورزش از سوی رئیس جمهور بعنوان جایگزین گودرزی معرفی شد و از مجلس شورای اسلامی رای اعتماد گرفت. گرچه برای ایشان تصدی همزمان ریاست کمیته ملی المپیک کار بسیار سهل و آسانی بود ولی "وزیر ورزش و جوانان" ترجیح داد که در وزارت متبوع بماند و هرگز از درون پنجره اتاقش که مشرف بر کمیته ملی المپیک است نگاهی برای یورش، هجوم و تصرف به این نهاد همچون اسلاف خویش در دوره های قبل نداشت و نخستین مقام عالی عمارت ورزش کشور بود که چشمداشتی به عمارت المپیک نداشته و پایان ماراتن هجوم از وزارت ورزش به کمیته ملی المپیک را رقم زد.

شعار سلطانی فر استقلال این دو نهاد است که بر مبنای آن وزارت ورزش و جوانان ضمن تعامل و همکاری شخصیت حقوقی مستقل کمیته ملی المپیک را مورد احترام قرار دهد.

از سویی دیگر فارغ از تنش های چند دهه اخیر، اعضای مجمع کمیته ملی المپیک فردی «صالح» و «باتدبیر» را به ریاست کمیته ملی المپیک برگزیدند که شعار او همواره احترام به جایگاه قانونی و حقوقی وزیر ورزش و جوانان بعنوان متولی ورزش کشور و کمک به فدراسیون ها و انجمن ها  و عمل به «منشور» المپیک است.

صالحی امیری  بسیاری از مناقشات در ورزش را با درایت ویژه مدیریتی ساماندهی و حل و فصل نمود و به پایان دادن به کشمکش های قبلی در این دو نهاد کمک ویژه ای کرده است.

در مدت زمانی که در کمیته ملی المپیک حضور دارد جایگاه المپیک ایران را در شورای المپیک آسیا و کمیته بین المللی المپیک تثبیت و تقویت نموده و مورد احترام مقامات IOC است.

در پایان با توجه به جو آرام و تعامل بی نظیری که بین دو نهاد مهم کشور در امر ورزش یعنی  وزارت ورزش و جوانان و کمیته ملی المپیک بوجود آمده است می توان به جرات صالحی امیری و سلطانی فر را سفیران صلح در ورزش نامید که برای اعتلای نام ایران عزیز و اهتزاز پرچم مقدس کشورمان در رویدادهای المپیک و بازی های آسیایی دست در دست یکدیگر تلاش می کنند و فرهنگ کار تیمی، همگرایی و هم افزایی را در بدنه مدیریتی ورزش کشور نهادینه کرده اند.