به گزارش خبرنگار مهر، انتشارات هزاره ققنوس تازه‌ترین کتاب سیدضیاءالدین شفیعی با عنوان «قبل از بعدی؛ یادداشت‌هایی برای جوانان و نوجوانان دیروز و امروز» را با شمارگان هزار نسخه، ۹۰ صفحه و بهای ۱۵ هزار تومان منتشر کرده است.
این کتاب شامل چهل یادداشت (با عنوان نیمکت نوشته) است اثر این ادیب، پژوهشگر و چهره فرهنگی شاخص در ایران پس از انقلاب که در آن سعی کرده تا تجربه زیسته خود را در قالب آموزه‌هایی با نوجوانان و جوانان در میان بگذارد و تمام تلاش خود را به کار برده تا این آموزه‌ها را در زبانی جذاب ارائه کند. گویا نویسنده این یادداشت‌ها را پیشتر در چندین دبیرستان و مدرسه راهنمایی دخترانه و پسرانه خوانده و بازخوردهای مناسبی نیز از آنها گرفته است.
«انتخاب و ادامه آن»، «آیا درست است؟»، «سلام بر تردید»، «کافی است بپرسیم»، «زندگی در پیچ‌های تند»، «آهستگی یا دانستن»، «پختگی یا خامی»، «به دست آوردن حال خوش»، «به ملاقات خودمان برویم»، «دوربین‌های درونی»، «در جستجوی قهرمان»، «در حضور دیگران»، «جای خالی حکیم»، «معجزه برگشتن»، «معجزه حرکت»، «یادم تو را فراموش»، «قبل از بعدی» و «یا اول و یا آخر» عناوین شماری از سرفصل‌های این کتاب است.
یکی از مهم‌ترین نکاتی که در این کتاب به جوانان و نوجوانان گوشزد می‌شود، ضرورت توجه و احترام به دیگری است. سید ضیاءالدین شفیعی پس از سال‌ها حضور جدی در فضای فرهنگی ایران به این نتیجه رسیده که یکی از مشکلات فضای فرهنگی امروز ما عدم توجه به «دیگری» است که باعث شده جامعه ما «گفت‌وگومحور» نباشد.
شفیعی در یکی از یادداشت‌های این کتاب با عنوان «در حضور دیگران» با زبانی بسیار ساده به آموزش مفهوم گفت‌وگو و ضرورت توجه به دیگری می‌پردازد. می‌توان گفت که این آموزه‌ها به نظریات امانوئل لویناس، فیلسوف سرشناس فرانسوی، مشهور به فیلسوف «دیگری» نزدیک است. البته شفیعی در یادداشت‌های دیگری از این کتاب نیز ضرورت توجه به دیگری را پیش می‌کشد.
در بخشی از این یادداشت می‌خوانیم: «زندگی بشر از جهان کوچکی شروع می‌شود از جایی که دیگران نیستند، اما خیلی زود وقتی چشم باز می‌کند جهان آنجایی می‌شود که پر است از «دیگران»... آنها [یعنی دیگران] جهان‌شان با ما یکی نیست حتی ممکن است بخواهند از جهان ما، کمی یا همه را برای خودشان بردارند، با این همه به نظر می‌رسد جهان ما تنها وقتی بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود که دیگرانِ بیشتری در کنار ما باشند.»
یادداشت نخست کتاب با عنوان «نیمکت نوشته اول» در واقع مقدمه نویسنده بر کتاب است. در این یادداشت می‌خوانیم: «تقریبا همه‌ی آن‌هایی که تجربه نشستن پشت میز و نیمکت مدرسه را دارند می‌دانند که «نوجوانان» این سال‌ها و «جوانان» سال‌های بعد، دچار چه مقاومت عمومی و ناخواسته‌ای در برابر گفته‌ها و نوشته‌های بزرگ‌ترها هستند؛ آنها می‌خواهند خودشان جهان را با تمام جزییاتش کشف کنند و درستی‌ها و نادرستی‌ها را خودشان به تجربه دریابند، به همین علت اغلب نوشته‌ها و یادداشت‌های موجود درباره آنها، یا برای آنها، با بی‌اعتنایی از طرف مخاطبان رو به رو می‌شود و معمولا بی‌حاصل است.
من خود یکی از همین «نیمکت نشین‌های مقاوم » هستم و حتی حالا هم که میز و نیمکت‌های دیگری را تجربه کرده‌ام هنوز همان مقاومت را دارم. وقتی شروع به نوشتن این یادداشت‌ها کردم همان اول، همه این احساسات به سراغم آمد. اما خیلی زود به خاطر آوردم مقاومت ما یکی هم به این علت بود که بزرگ‌ترها در گفته‌ها و نوشته‌های‌شان همه چیز را چنان با «قطعیت» مطرح می‌کردند که جایی را برای طرح هیچ امکان دیگری باقی نمی‌گذاشتند، به همین خاطر، در لحظات نوشتن این «نیمکت نوشته‌ها» سعی کرده‌ام جملات را با افعال غیر قطعی بنویسم.»
نظر شما