احساسات بشری قربانی اشغالگری اسرائیل در مثلث برمودای خاورمیانه

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از شبکه العالم، هزاران نفر از کسانی که طی سه دهه به آمدن به این منطقه برای جویا شدن از احوال خویشاوندان و نزدیکان خود در روستاهای اشغالی عادت کرده اند؛ از این وضعیت ابراز نارضایتی می کنند.

نام "وادی الصراخ" یا "تله الدموع" ( به معنای تپه اشک ها) که در جولان میان روستای اشغالی "مجدل شمس" و "عین تینا" قرار گرفته است؛ به این دلیل به این منطقه نهاده شده که اهالی آن برای برقراری ارتباط با اقوام و خویشان خود در جولان با صدای بلند فریاد می زنند .

اسرائیل از سال 1967 دو سوم مساحت منطقه جولان یعنی حدود هزار و دویست کیلومتر مربع از این منطقه را اشغال کرد و از آن زمان عده زیادی از سوری ها در مناسبت های مختلف مانند روزمادر، عید فطر و قربان از منطقه عین تینا دیدن می کنند.

نمایی از روستای مجد الشمس در جولان اشغالی( عکس اختصاصی مهر)

این منطقه اشغالی شامل 250 روستا و مزرعه بود که رژیم صهیونیستی 244 روستا یا مزرعه آن را تخریب کرد و تنها 5 روستا به نام های مجدل شمس ، مسعده ، بقعاتا ، عین قنیه و الغجر باقی مانده است. شهر القنیطره در سال 1973 درحالی که به ویرانه ای تبدیل شده بود ، آزاد شد.

رژیم صهیونیستی با بستن جاده خاکی که از این دشت می گذشت، گذرگاه زیوان در نزدیکی شهر القنیطره را به تنها محل تردد در این منطقه تبدیل کرد.

"اسماعیل مرعی" نماینده استان القنیطره در مجلس سوریه در این زمینه گفت : مردم منطقه وادی الصراخ در نتیجه اقدامات و محدودیت های ایجاد شده از سوی رژیم اشغالگر ناچار به فریاد زدن یا استفاده از بلندگو برای برقراری ارتباط با مناطق آن سوی مرز هستند.

وی افزود: نقطه عبور قنیطره دیواری است که نوار ایجاد شده از سوی رژیم اشغالگر صهونیست را از منطقه تعیین شده توسط سازمان ملل متحد جدا می کند .

وی گفت : تنها اهالی جولان و نیروهای سازمان ملل متحد اجازه عبور از این نقطه را دارند؛ به گونه ای که دانشجویان منطقه جولان که به سبب سیاست های صهیونیست ها با محدودیت ادامه تحصیل روبرو شده اند؛ با کمک و نظارت کمیته بین المللی صلیب سرخ به دمشق رفته و در آنجا به ادامه تحصیل پرداختند.

مرعی خاطر نشان کرد : ما دو شرط برای تعامل با این مسئله از طریق صلیب سرخ به اطلاع رژیم اشغالگر رساندیم که عبارت بودند از بازگشت موقت دانشجویان نزد خانواده های خود در تعطیلات تابستانی و بازگشت دائم آنان پس از اتمام تحصیلات.

در منطقه جولان که از سال 1983 توسط اسرائیل جزئی از خاک اشغال شده این رژیم اعلام شد؛ 33 شهرک ، 60 اردوگاه ارتش رژیم صهیونیستی و 76 میدان مین وجود دارد و 15 هزار شهرک نشین درآنجا زندگی می کنند . شمار ساکنان آن نیز نیم میلیون نفر تخمین زده می شود که تنها 22 هزار نفر از آنان در روستاهای اشغال شده مانده اند.

به گفته مرعی اهالی جولان قطعنامه شورای امنیت درباره انضمام منطقه جولان به اراضی رژیم صهیونیستی را به رسمیت نمی شناسند و  حتی جامعه بین المللی هم این قطعنامه را قبول ندارد.

وی اظهارداشت : رژیم اشغالگر تلاش می کند قطعنامه مذکور را به هر شکل ممکن اجرا کند و همواره درصدد بوده تا تابعیت اسرائیلی را بر سوری ها تحمیل کند، اما مردم منطقه همواره با چنین مسئله ای مخالفت کرده و اکنون بعد از گذشت چهار دهه ، مردم جولان همچنان خود را متعلق به وطنشان سوریه می دانند.

بیمارستان جولان که به دست رژیم اشغالگر قدس تخریب شده است(عکس اختصاصی مهر)

مرعی با اشاره به اینکه اهالی این منطقه برای رفت و آمد دارای کارت عبور هستند که در آن هیچ اثری از تابعیت اسرائیلی وجود ندارد، بر لزوم خروج شهرک نشینان از این منطقه تاکید کرد.

علی الاعور رئیس دفتر مطبوعاتی جولان آزاد شده نیز، حل مسئله منطقه جولان را در سایه سکوت جامعه بین المللی و حمایت آمریکا از اقدامات غیر قانونی رژیم صهیونیستی ناممکن دانست و گفت : در آغاز هزاره سوم یک روزنامه آلمانی منطقه جولان را مثلث برمودای خاورمیانه نامید و نوشت : در این منطقه عواطف و احساسات بشری در مقابل چشمان تماشاگر و سکوت پنج قاره قربانی می شوند.

الاعور تاکید کرد : رژیم صهیونیستی که از سال 1967 تاکنون هیچ یک از قطعنامه های شورای امنیت را اجرا نکرده و منشور سازمان ملل متحد و حقوق بشر را زیر پا نهاده است حتی اجازه فعالیت کمیته بین المللی حقیقت یاب در جولان را نمی دهد و به این ترتیب در نقض قوانین و قطعنامه های بین المللی از هیچ سازمان بین المللی و حقوق بشری واهمه ندارد.

وی با انتقاد شدید از موضع منفعل جامعه جهانی در قبال اقدامات غیرقانونی رژیم صهیونیستی گفت : جامعه جهانی به سبب اتخاذ سیاست های دوگانه در قبال کشورهای منطقه از واداشتن رژیم صهیونیستی به پذیرش فعالیت کمیته حقیقت یاب در منطقه جولان عاجز است.

وی افزود : کمیته بین المللی صلیب سرخ و نیروهای چند ملیتی بر هرگونه عبور از این منطقه نظارت دارند؛ اما این نهادها قادر نیستند به یک خواهر عزادار که خواهان شرکت در تشییع جنازه برادر خویش است، اجازه عبور موقت دهند؛ بنابراین نمی توان به ایفای نقش بشردوستانه جامعه بین المللی در زمینه منطقه جولان امیدوار بود.