فردوسی خداوندگار هویت ایرانی و اسلامی / اندیشه های فردوسی محقق کننده اتحاد ملی است

به گزارش مهر، حکیم ابوالقاسم فردوسی در شهر طوس در طبقه نجیب زادگان متولد شد و خانواده وی از طبقه ای بودند که  در آن دوره زندگی راحتی داشتند. فردوسی به ایران ، آثار ملی ، طبیعت و خط فارسی علاقه وافر داشت و به رغم نفوذ خط و زبان عربی در آن برهه از زمان در ایران، وی نسبت به فراگیری فارسی و خط آن اهتمام ویژه داشت و این علاقه وافر فردوسی امروز در تمام بیت های شاهنامه وی مشهود است .

فردوسی علاوه بر دلبستگی و اصرار بر حفظ هویت ایرانی شیعی مذهب و دلبسته اهل بیت بود و به همین جهت بی شک وی نمادی از تاکید بر ارزش های ملی و اعتقادات مذهبی است . وی از دوران جوانی شعر می گفت اما شاهکار بی نظیر خود در ادبیات ایران و جهان را پس از 40 سالگی خلق کرد .

شاهنامه با اتفاق میمون و مبارکی شروع نشد اما امروز بی شک جز مبارک ترین آثار فارسی است . فردوسی از سال ها قبل قصد کرده بود روایات ملی ایران را در قالب شعر برای آیندگان به رشته تحریر درآورد اما این کار پیش از وی توسط هم ولایتی حکیم طوس " دقیقی" آغاز شده بود . به هر روی کار جدی فردوسی از زمانی آغاز شد که دقیقی در اوج جوانی به قتل رسید و فردوسی عهد کرد که کار نیمه تمام او را دنبال کند.

کار دقیقی آن چیزی نبود که فردوسی می خواست اما نقطه شروع سرایش شاهنامه فردوسی شد. وی شاهنامه ای تحت عنوان " منثور " را که پیش از آن به دستور یکی از شاهان نوشته شده بود ، خواند و از آن الهام گرفت اما روش مداحانه آن در خصوص شاهان را نپسندید و روش خود را در شاهنامه پیاده کرد.

سرودن اشعار حماسی شاهنامه فردوسی بیش از 35 سال به طول انجامید اما مانند اغلب دانشمندان و شعرا و فرهیختگان قدر وی در زمان حیاتش شناخته نشد و زمامداران زمان، تنها پس از مرگ وی به ارزش اشعارش پی بردند.

شاهنامه شاهکاری عالی در عرصه ادبیات جهان است . این کتاب بی نظیر در برگیرنده فرهنگ اقوام ایرانی است و اغلب اعتقادات دینی ، آداب و رسوم و باورهای فکری مردم دوره فردوسی را در خود دارد .

فردوسی تمام زندگی خود ، املاک و دارایی های به ارث رسیده و هر آنچه که به دست آورد صرف خلق بی بدیل ترین اثر ادبی جهان کرد به نحوی که در اواخر عمر در تنگدستی گرفتار آمد .

در دوره وی حفظ کتاب و دست نوشته کار بسیار مشکلی بود مگر آنکه کتابی در کتابخانه های سلاطین جای خوش کند . به همین علت فردوسی در صدد برآمد شاهنامه خود را به نام محمود غزنوی ثبت کند تا بتواند آن را از گزند زمان حفظ نماید و برای دوران پیری خود نیز توشه ای برگیرد ، اما از آنجا که مدح این سلطان در کتاب نبود قدر فردوسی آن گونه که سزاوار بودن شناخته نشد و وی غزنین را ترک کرد .

شاه غزنوی متعصب بود و شاعر ایرانی ، شیعه و دلباخته اهل بیت ضمن آنکه شاهنامه در ستایش شاهان گذشته ایران و مردان نامی این سرزمین بود .

شاهنامه دارای 60 هزار بیت متصل به هم و شاهکاری حماسی است که زنده کننده و پاس دارنده هویت ملی ایرانی و زبان فارسی است . در میان این میزان شعر تنها 800 لغت عربی آن هم به اضطرار به کار گرفته شده و در ستایش پرورگار ، رسول مکرم اسلام و یاران وی شعرها در این کتاب سروده شده است .

حکیم ابوالقاسم فردوسی در سال 411 هجری قمری در آستانه 80 سالگی در تنگدستی ، ضعف و بیماری چشم از جهان فرو بست و پشت در باغی که پیش از آن ملک خود بود در توس کنونی به خاک سپرده شد.

وی از توس سر برآورد و در توس بوسه بر خاک زد اما در این فاصله اثری خلق کرد که با گذشته قرن های متمادی هنوز سخن ها برای گفتن دارد و در جهان بی نظیر است . بی شک فردوسی که زیارتگاه وی در 20 کیلومتری مشهد مقدس محل آرامش خاطر ادب دوستان است از ستارگان بی نظیر آسمان ادب ایران است .

بر ماست که فردوسی را بشناسیم و قدرش را پاس داریم و تنها به گرامیداشت وی در روز تولدش اکتفا نکنیم بلکه اندیشه های او را در روح جامعه امروز ترویج دهیم زیرا به خصوص در سالی که مزین به نام اتحاد ملی و انسجام اسلامی فردوسی بی مانندترین اسطوره برای تحقق این شعار است .