به گزارش خبرگزاری مهر، زمان چیزی است که می‌توان آن را نخستین خشت تفکر فلسفی به‌شمار آورد. رابطه زمان با دین و مذهب نیز به‌هیچ‌وجه کمتر از رابطه آن با فلسفه نیست. زمان چیزی است که همه امورِ زمان‌مند را به یکدیگر مرتبط می‌سازد و البته هر آنچه در این جهان تحقق می‌پذیرد زمان‌مند شناخته می‌شود.
زمان‌مندبودنِ هرآنچه در این جهان موجود است جز حادث‌بودن آنها معنی دیگری ندارد به‌این‌ترتیب طرح مسئله زمان مستلزم طرح حادث‌بودنِ جهان نیز هست. حادث‌بودنِ جهان در همه ادیان آسمانی مسلم شناخته می‌شود و علمای مذاهب نیز تا آنجا که می‌توانند در جهت اثبات این مسئله کوشش و تلاش می‌کنند. سرنوشت اثبات حادث‌بودنِ جهان به هویت و حقیقت زمان بستگی دارد و هویت زمان بیش از اندازه بغرنج و پیچیده است.
فهم و درک عادی و معمولی زمان برای بسیاری از مردم بسیار ساده و آسان است و کمتر کسی در ادراک معنی زمان با مشکل روبرو می‌گردد. ثانیه‌ها و دقیقه‌ها و ساعت‌ها و همچنین هفته‌ها و ماه‌ها و سال‌ها به آسانی قابلِ‌اندازه‌گیری بوده و از این طریق گذشته تاریخ معلوم می‌شود و به نوعی آینده نیز در برخی موارد قابلِ‌پیش‌بینی خواهد بود ولی کسی که از ماهیت زمان می‌پرسد و برای کشف حقیقت آن به جستجو می‌پردازد در ورطه حیرت فرو می‌رود و با انبوهی از پیچیدگی‌ها روبرو می‌گردد.
بغرنج‌بودنِ مسئله حدوث عالم نیز به بغرنج‌بودنِ هویت زمان مربوط می‌شود و اختلاف حکماً و اندیشمندان در این باب نیز در همین مسئله ریشه دارد.
علاقه‌مندان می‌توانند این کتاب را با ۳۰ درصد تخفیف تهیه کنند. برای سفارش اینترنتی کتاب به اینجا مراجعه کنید.
نظر شما