مترجم بنگلادشی شاهنامه فردوسی تجلیل شد

به خبرگزاری مهر، در این مراسم سخنرانان در وصف حماسه شاهنامه، فردوسی، منیرالدین یوسف، وجوه مشترک‌ تاریخ و ادبیات ایران و بنگلادش و علائق دو ملت سخنرانی کردند.

در آغاز مراسم "راشد الحسن" دبیر انجمن فرهنگی میمنسینگ گفت: متاسفانه ما تاکنون نتوانسته ‌ایم وظایف خود را در معرفی فردوسی و شاهنامه عملی کنیم. البته سایر مراکز فرهنگی و علمی بنگلادش مانند فرهنگستان بنگلا، فرهنگستان هنر و کتابخانه ملی در این خصوص برنامه‌هایی داشته ‌اند و امیدواریم در آینده بتوانیم برنامه‌های بیشتری از فردوسی که شاعر جاودانه ماست داشته باشیم.

در ادامه "عبد الحی" از پژوهشگران به نام بنگلادش به ارائه مقاله خود تحت عنوان «شاعر منیر الدین یوسف و شاهنامه فردوسی» پرداخت.

نویسنده در این مقاله با اشاره به تاریخ ترجمه آثار بزرگ بنگالی مانند کیرتی ‌باش مترجم حماسه "رامایانا" و کاشیرام‌ دش مترجم حماسه "مهابهاراتا" که هر دو آثار هندو بوده گفت: منیرالدین یوسف اولین شاعر مسلمان بنگالی بوده که حماسه شاهنامه را به بنگالی ترجمه کرده و در ردیف بزرگان ادب بنگلادش قرار گرفته است.

وی افزود: زبان شاهنامه کلاسیک است و منیرالدین یوسف شاهنامه را به صورت نثر ترجمه کرده ولی در همین کار نیز وی خلوص کامل داشته است.

در ادامه دکتر سیف الاسلام خان رئیس گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه داکا گفت: متاسفانه در طی 36 سال که از استقلال بنگلادش می‌گذرد، زبان فارسی بسیار مظلوم واقع شده است. چه کسی مقصر است و که را باید ملامت کرد؟ منیرالدین یوسف محبوب همه ماست، به دلیل اینکه شاهنامه را ترجمه نموده است. من و تمام استادان و دانشجویان زبان فارسی از این اثر نفیس بسیار بهره‌می‌بریم و در پژوهش‌ها و تحقیقات از آن استفاده می‌کنیم.

دکتر سیف الاسلام خان ادامه داد: شاهنامه باعث انسجام و اتحاد ملت ایران در هزاره اخیر بوده است و زمانی هم که زبان فارسی در منطقه بنگال حضور داشت ما به مدد آن از زندگی شیرین و شادی برخوردار بوده ‌ایم.

وی در ادامه گفت: مردم ایران همیشه مردمی با علم و خرد بوده‌اند و شاهنامه روحیه حق طلبی و ظلم ستیزی را به آنان آموخته است. تاریخ مؤید این مطلب است که فراوانی شعرا و ادبا در میان مردم نشانه اوج گرفتن تمدن و فرهنگ کشورها بوده است.

دکتر هاشمی رایزن فرهنگی ایران سخنان خود را به اهمیت و جایگاه شاهنامه و نقش مهمی که این شاهکار گرانسنگ ادبی در تاریخ ایران ایفا نموده است اختصاص داد و گفت: شاهنامه سند لیاقت زبان فارسی و گنجینه فرهنگ غنی و پربار ایران زمین است که در طی قرون بسیاری از فرزانه‌‌ها و اندیشمندان به اندازه دانش و بینش خود از گنجینه آن بهره ‌برده ‌اند و نتایج تلاش‌های خود را در اختیار دوستداران نیکی و نیک اندیشی قرار داده ‌اند. یکی از این فرزانگان مرحوم منیرالدین یوسف بود که با عشق و تلاش 17 ساله خود توانست گستره جاودانگی فردوسی و حماسه بزرگ او را با ترجمه به بنگالی وسیع‌تر کند.

رایزن فرهنگی ایران در داکا تصریح کرد: شاهنامه در تمام دوره‌های تاریخی بعد از قرن پنجم مورد توجه بوده و مقام ادبی آن باعث شده بسیاری از شاعران ایران به استقبال ساختن منظومه‌ای نظیر آن بروند ولی هیچ‌ یک مانند فردوسی موفق نبوده است. اما شاهنامه نه تنها در ادبیات ایران که در ادبیات دیگر کشورهای جهان نیز به سرعت تاثیر گذاشته و آثاری از این تاثیر به صورت منظومه‌های ترکی، ارمنی، انگلیسی، فرانسوی، آلمانی و بسیاری زبان‌های دیگر بر جای مانده است.