به گزارش خبرگزاری مهر، در این نشست ابتدا ناهید یوسفی چند قطعه از اشعار مجموعه را خواند و سپس علیرضا طبایی - شاعر و منتقد - درباره شعر ناهید یوسفی گفت: آنچه شعر امروز را درگیر کرده این است که چرا انتشار کتاب شعر مورد استقبال مواجه نمی شود. من فکر می کنم برای پاسخ به این امر باید به دو مولفه در شعر توجه کرد. اول چه گفتن و بعد چگونه گفتن. بحران امروز در شعر، چگونه گفتن است؛ چون چه گفتن سبک و شیوه تفکر شاعر است و در تمام جهان امری شخصی است. البته این را هم باید گفت که شاعران امروزی به نظر می رسد حرفی برای گفتن ندارند و حرف ها تکراری و کلیشه ای شده است.
طبایی افزود: من با شعر یوسفی از سال های 50 و صفحه مجله جوانان آشنا شدم. شعر او در آن سال ها با شعر امروز عطسه های عصبانی متفاوت است؛ هم در نحوه بیان و هم در نگرش او به دنیا.
وی با بیان اینکه یوسفی کار شعر را با شعر کلاسیک آغاز کرد و به شعر نیمایی رسید، گفت: آنچه از همان سال ها برای من در شعر یوسفی جالب بود، نوآوری های او در قالب نیمایی بود. در این اشعار جذابیت افسون کننده و روح گریزنده روستایی وابسته به خطه شمال دیده می شود. او در اشعارش دلش می خواهد با طبیعت یکی شود و بیاویزد.
طبایی با اشاره به وزن در اشعار یوسفی و ارائه نمونه هایی از اشعار بیژن جلالی ، شاملو و احمد رضا احمدی افزود: آنچه باعث شده یوسفی این زبان را در این مجموعه به کار بگیرد ویژگی خاص روزگار ما و زندگی ماشینی است که لحظه ای مجال تامل را فراهم نمی کند.
این شاعر ادامه داد: یوسفی در این مجموعه در بعضی از ابیات در ساختار دستوری دست برده و پیشنهادهایی را ارائه داده است مانند فعل " بپروازان " در جایی که می گوید " از من کناره بگیر و مرا بپروازان " و یا " نمی خروشانمت " وقتی که می نویسد " بیشتر از این نمی خروشانمت ".
وی تصریح کرد: یوسفی احساس خود را از زندگی به شعر آورده و دغدغه انسانی را دارد که محکوم به زندگی در شهر است و از طبیعت دور افتاده است.
در ادامه نشست، هادی خوانساری - شاعر مجموعه "چریک های جوان" - درباره عطسه های عصبانی گفت: این مجموعه از جهات مختلف مجموعه ای موفق است.
خوانساری به رویکردهای مختلف این اثر اشاره کرد و گفت: عطسه های عصبانی نوعی اعتراض شاعر است. یوسفی روایت گر نوستالژی است که در اشعارش نیز دیده می شود. او به زندگی شهری می پردازد و به قواعد دست و پا گیر آن اعتراض می کند.
نظر شما