قرارداد ميان سوژه ، فيلمساز و مخاطب

به گزارش خبر نگار سينمايي خبرگزاري مهر اين نشست ساعت 19.30 روز دوشنبه  پس از نمايش مجدد فيلم " زندگي بزرگ است و پرخطر " (1995) در سالن شماره 3 سينما فلسطين برگزار شد .
دني گيربران پس از اظهار خوشحالي از اينكه در جمع فيلمسازان ايراني  و در ايران حضور دارد به تشريح ديدگاه هاي خود در ساخت فيلم مستند پرداخت . او براي انتقال ديدگاه خود از تجربياتي كه درفيلم مذكوركسب كرده  سخن گفت . 
وي در فيلم "زندگي بزرگ است و پر خطر" به زندگي كودكان مبتلا به سرطان پرداخته  . ماجراي فيلم در طبقه پنجم " انستيتو كوري" محل ويژه نگهداري اين كودكان مي گذرد و ارتباط تازه اي ميان "سدريك " يكي از كودكان بستري در اين مركز و تماشاگر فيلم ايجاد مي كند .
گيربران در باره شكل گيري اين ارتباط گفت :" اين احساس را داشتم كه تصاويري ضبط ودر جايي ديده مي شود . همان احساسي كه " سدريك " و ديگر بچه ها داشتند . بچه ها فراموش نكردند كه در مقابل دوربين قرارگرفته اند بلكه با آگاهي از اين موضوع بر اساس قراردادي كه با خودشان ، دوربين و مخاطب گذاشتند و با اميد اينكه ديگران فيلم را خواهند ديد به سئوال ها پاسخ دادند . تنها به خاطر اعتمادي كه به من داشتند راحت تر حرف مي زدند ."  
اين فيلمساز در ادامه جذابيت اين تجربه را از ديدگاه خود چنين توصيف كرد :" همواره در  طول ساخت فيلم تنها آرزويم اين بود كه بچه ها جلوي دوربين آزادانه سخن بگويند ، اين اتفاق افتاد به نحوي كه در پايان فيلم "سدريك " جملاتي حكيمانه  گفت كه از چنين كودكي بعيد به نظر مي رسد ."
وي همچنين در مورد ريتم كند فيلم توضيح دادو گفت :" سينما يعني ساختن زمان ، كار يك فيلمساز گذاشتن زمان ها كنار هم و ساختن يك زمان تازه است ."
پس از پايان جلسه درساعت 20 فيلم "به بزرگي دنيا" ديگر اثر فيلمسازدر سالن شماره 3 سينما فلسطين به نمايش در آمد .