انعکاس روزمرگی کشنده در نمایش "پرده‌ها از راه می‌رسند"

به گزارش خبرنگار مهر، این نمایش بر اساس شیوه تئاتر ابزورد به اجرا درمی آید. در این گونه نمایشی آنچه بر صحنه حاکمیت دارد دیالوگ های ممتد و پرحرفی هایی است که میان شخصیت های اصلی داستان به صورت پشت سر هم بیان می شود و بر تکرار، بیهودگی، بیان خستگی و در پایان نمایش هیچ تاکید می کند.

در تئاتر ابزورد بر این مسئله تاکید می شود که کلام نه تنها عاملی برای برقراری ارتباط میان مخاطبان نیست، بلکه در اصل تبدیل به مانعی برای ایجاد رابطه میان انسان ها می شود. با اینکه شخصیت های داستان افراد یک خانواده یا حتی دوستان نزدیک هستند که سال ها کنار هم زندگی کرده اند. اما این اشخاص بی آنکه به صحبت هم گوش کنند یا حتی به آن اهمیت بدهند، حرف های بی معنی خود را می زنند.

در نمایش "پرده ها از راه می رسند" بر این عناصر تاکید خوبی می شود. یعنی بازیگران موقعیت نمایشی را خوب شناخته اند و به عنوان بازیگرانی که قرار است گونه ای خاص از تئاتر را ارائه کنند، با تسلط بر دیالوگ ها با روانی خاصی به بیان کلام موجود در نمایشنامه می پردازند. مهمتر اینکه آنها بر مسئله نبود هیچ گونه سنخیت و همگرایی میان کارکترها تاکید می کنند.

مسئله اصلی این است که نمایش هماهنگی چندانی با مشکلات جامعه امروز ما ندارد. یعنی با اینکه در این اثر بر مسئله روزمرگی خفقان آور حاکم بر قصه تاکید می شود و در نهایت آنچه شخصیت ها را از پای درمی آورد، همین ارتباط ناهمگون و آزارنده است، اما جنس روزمرگی ها در جامعه ما با آنچه نویسنده آمریکایی به تصویر می کشد بسیار متفاوت است.

در این نمایش مسئله محوری رسیدن پرده های خانه است و مسایل جنبی همانند نحوه تحصیل باربارا، نگاه تلخ مامی به گذشته، توجه افراطی مادر به مسایل مالی، خیالپردازی های کودکانه دختر و مسایل دیگری درباره زندگی آنها مطرح می شود. این مسایل در حال حاضر دغدغه های امروز جامعه ما محسوب می شود. حتی مشکل روزمرگی در بخش های دیگری از زندگی مخاطب داخلی مطرح است.

نمایش "پرده ها از راه می رسند" داستان مادر و دختری را روایت می کند که در خانه خود، با اشتیاق وهیجان خاصی منتظر رسیدن پرده‌های تازه برای اتاق پذیرایی هستند. آنها در خانه کار خاصی برای انجام ندارند و آنچه آنها را در رسیدن به لحظه رسیدن پرده که برایشان بسیار مهم است، یاری می کند، حرف زده درباره مسایل مختلف است که البته از شرایط آزار دهنده و غیر طبیعی برخوردار است.

در چنین فضایی کارگردان با طراحی صحنه ای استلیزه (به کارگیری کمتر آکسسوار) سعی می کند مفهوم و البته قدرت بازیگران خود در ایفای نقش را نمایان کند. این تمهید کاملا در نمایش کارکرد مناسب پیدا می کند و باعث برجسته شدن حضور بازیگران می شود. حتی استفاده از قابل جلو صحنه به عنوان پنجره بزرگ و تنیده شدن عنکبوت وار نخ ها به وسیله مامی که با رسیدن پرده کامل می شود، به خوبی در خدمت بیان نمایش قرار می گیرد.

بازیگران این نمایش نیز از توانایی خوبی در ایفای نقش های خود برخوردارند. به خصوص بازیگر باربارا وقتی از نقشی به تن کاراکتری دیگر می رود و شکل های مختلف بازی را در معرض دید قرار می دهد، می توان به خوبی توانایی های بدنی وی را مشاهده کرد. از نظر بیان نیز بازیگران در برقراری واقعی دیالوگ خوب عمل می کنند.

نمایش "پرده ها از راه می رسند" نوشته چارلز دیزنرو بر اساس ترجمه جواد اعرابی اجرا می شود. این نمایش که ناهید مسلمی و آزیتا نوری وفا در آن بازی می کنند تا پایان مهرماه امسال ساعت 30/17 در تالار اصلی مولوی روی صحنه است.