سهمیه بندی بنزین ؛ فرصتی در تهدید سلیقه ها

به گزارش خبرنگار مهر، این مسئله که شهردار پایتخت چرا و از چه طریقی در جریان زمان اجرای سهمیه بندی بنزین - یکی از مهمترین اقدامات اخیر کشوی - قرار گرفته از آن حیث اهمیت پیدا می کند که تأثیر و تأثر سهمیه بندی بنزین را در شاخصه های مختلف شهری پایتخت از نظر بگذرانیم.

تهران، بزرگترین کلانشهر و پایتخت کشور، جمعیتی 8 میلیونی را در خود جای داده است  و فزونی این جمعیت در روزها تا بیش از 11 میلیون نفر، اهمیت دو چندانی را به پایتخت با توجه به تأثیر آن بر شهرهای دیگر کشور و مدیریت آنها می بخشد .

سهمیه بندی سوخت اقدام ارزنده ای است که دولت نهم آنرا در نقطه اوج مشکلات ناشی از مصرف نادرست سوخت، قاچاق بنزین و تأثیرات سوء آن به اجرا درآورد و در اهمیت این اقدام دولت همان بس که رهبر معظم انقلاب آنرا اقدامی شجاعانه دانسته اند .

اما این اقدام ارزنده و این فرصت طلایی که بارقه های امید را جهت جلوگیری از سوختن سرمایه های کشور فراهم آورده تنها به خاطر برخی ناهماهنگی ها، کم توجهی ها و عدم تدبیر لازم از همان لحظه اول به مصیبتی برای مدیریت شهری تهران تبدیل شد که روند آن هنوز هم استمرار دارد.

اعلام رسمی خبر سهمیه بندی بنزین در ساعات انتهایی شب در ششمین روز تابستان ترافیک بسیار سنگینی را در شهر ایجاد کرد که تا اولین ساعات روزهم ادامه داشت،ضمن آنکه بروز برخی حوادث در جایگاه های سوخت لزوم بکار گیری هماهنگی های لازم در حوزه های حمل و نقل ، ترافیک  و خدمات شهری را یادآور می شد.

سهمیه بندی بنزین در حالی به اجرا درآمد که به فاصله یکماه ازآن مدیران خدمات شهری شهرداری تهران از اتمام سهمیه سوخت خودرهای خود خبردادند و این در شرایطی بود که روزشمار توقف این خودروها آغاز شده بود و مسئولان شهری و مردم را در هراس از احتمال روی زمین ماندن زباله های شهر و حتی توقف سایر خدمات اضطراری شهر نظیر آتش نشانی و حتی جمع آوری اجساد قرار داده بود.

در شهر تهران روزانه در حدود 7هزار تن زباله تولید می شود و میانگین فوت شهروندان تهرانی نیز روزانه بیش از 200 نفر است ضمن آنکه سوء استفاده ها از سهمیه بندی بنزین و ذخیره سازی سوخت، آمار حوادث منجر به حریق را افزایش داده بود و همه این مسائل در شرایطی بود که مسئولان وزارت نفت از اختصاص بنزین 600 تومانی جهت نیاز مازاد خودروهای شهرداری سخن گفتند.

مخالفت تنی چند از نمایندگان مجلس در کنار واکنش شهردار تهران به این موضوع باعث شد تا مسئولان برای حل این مشکل سهمیه خاصی را در قالب شارژ کارت و یا مخازن ویژه سوخت شهرداری درنظر بگیرند وبا اتخاذ این تصمیم به نظر می رسید حل نهایی مشکل سوخت خودروهای شهرداری را جهت خدمات رسانی در شهر موجب شده که بروز دوباره مشکل در این خصوص خط بطلانی بر این نظر کشید.

مدیرعامل سازمان خدمات موتوری شهرداری تهران گفت:1300 خودروی خدمات شهری تهران در آستانه توقف هستند چراکه کارت سوخت آنها بیش از یکماه است که شارژ نشده و این درحالی است که شهرداری شهرهای دیگر برای هر خودروی خود سهمیه ای معادل 500 لیتر در ماه را دریافت می کنند.

وی از این مسئله ابراز نگرانی کرده و یادآور شده است: سهمیه هر خوروی شهرداری تهران همان 100 لیتر در ماه خودروهای معمولی است  که این میزان تنها جوابگوی فعالیت یک هفته آنها است.

سایر حوزه های خدمات شهری نیز از این مشکل بی بهره نیستند به طوریکه مدیرعامل سازمان آتش نشانی ضمن گلایه از مسئولین در بی توجهی به نیازهای شهرداری در این خصوص از حل نشدن مشکل سوخت خودروها و اختصاص نیافتن سهمیه ویژه سوخت به خودرهای این سازمان خبرداد.

تهران غرق در مشکلات است و سهمیه بندی بنزین نیز سفره این مشکلات را رنگین تر کرده است، مشکل ترافیک، کمبودهای موجود در حمل و نقل عمومی ، آلودگی هوا،زباله های بیمارستانی و... ساکنین پایتخت را در تنگنایی مزمن قرار داده و افزودن بر این مشکلات آنهم در حوزه هایی حیاتی مثل جمع آوری زباله ها، آتش نشانی و... شاید حتی بتواند تهران را در نقطه پایان امکان حیات شهری قرار دهد.

تصور اینکه روزی در شهر تهران 7 هزار تن زباله جمع آوری نشود ، امکان انتقال 200 متوفی با خودروهای بهشت زهرا میسر نباشد و یا آتش نشانان مجبور باشند بدون خودرهای خود حریق های پایتخت را خاموش کنند  به غیر ممکن نزدیک است و از این رو است که در آستانه فصل سرما و با توجه به افزایش فعالیت خدمات شهری ،نیاز خودرهای برف روب به سوخت و همچنین افزایش چشمگیر حوادث حریق در این فصل حل نهایی این مشکل بیش از هر زمان دیگری قبل از رخ دادن یک بحران شهری و اجتماعی اهمیت یافته است.

سهمیه بندی بنزین همانطور که گفته شد اقدامی ارزنده ، مطلوب  و مورد حمایت همه است ولی آیا بهتر نبود که مسئولان و مدیران کشوری در تصمیمات کلان خود در این زمینه با توجه به موارد یاد شده جایگاهی هم برای مدیران شهری به خصوص در کلان شهر ها در نظر می گرفتند تا امروز شاهد آن نباشیم که این فرصت ارزنده به مصیبتی برای شهروندان و مدیران شهری تبدیل شود و آنها را بیش از پیش در تنگنا قرار دهد؟