سهمی در سفره عیدانه غدیر داشته باشیم

خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها- محبوبه حقیقت: پارسال نزدیک محرم‌الحرام بود که فکرم درگیر هیئت‌ها و مجالس روضه امام حسین (ع) شد؛ مگر می‌شد به خاطر گرانی‌ها، سفره برکت امام جلوی عزاداران باز نشود؟! مگر می‌شد برای گریه کنان امام کم گذاشت و بعد از عزاداری آنها را بدون پذیرایی به حال خود رها کرد؟!

نشد؛ مودت و محبت به امام کار خود را کرد. محرم شد و با اینکه قیمت اقلام اساسی کشور افزایش یافته بود هر کجا مجلس روضه برقرار بود، کنار آن بساط دیگ غذا و پذیرایی هم به راه بود.

نذری‌های مردم برای مجالس عزا در هر کوی و برزنی، خود را به گونه‌های مختلف نشان می‌داد، مردم بدون دو دوتا چار تا کار خود را می‌کردند و برای هیئت‌های بزرگ هم بانی‌های رسمی و غیر رسمی کم نگذاشتند و محرم پارسال صبحانه و ناهار و شام دعوت عشق مردم به ابی‌عبدالله و نذری‌های خالصانه‌شان بودیم.

خدا را در دل به خاطر این عشق و ارادت و انگیزه الهی شکر کردم؛ چرا که به خاطر گرانی سفره عزا نه تنها رنگ نباخت بلکه رنگین‌تر به عزاداران ارزانی شد و این رسم قشنگ حتی از سال قبل بهتر و پسندیده‌تر بروز کرد.

بزرگی می‌گفت کنار دین باید دیگ باشد تا طعم دین بهتر به کام مردم بنشیند. می‌گفت با اطعام چقدر راحت‌تر می‌توان دین را معرفی کرد و چقدر دست انسان برای عرضه دین جلوتر است. می‌گفت روایت داریم که «مردم از طعام لذت می‌برند و کریمان از اطعام».

الحمدلله این رسم در محرم الحرام با گوشت و خون مردم عجین شده و اگر اتفاق نیفتد باعث تعجب همگان می‌شود و حالا در تقویم تاریخ قمری روزی به نام "غدیر" داریم که ثواب اطعام در آن بالاتر از شب قدر است و اطعام به یک مؤمن مثل این است که یک میلیون پیامبر و صدیق و شهید را افطاری داده باشیم. کلام خود امیرالمومنین (ع) است که از سوی خدای متعال ضامن شده طعام دهنده از کفر و فقر در امان باشد.

این ایام، همه جا صحبت از اطعام در غدیر است و ثوابی که پشت‌بند آن وجود دارد اما جا افتادن اطعام در محرم کجا و غدیر کجا؟!

فاصله بین عید قربان تا غدیر می‌تواند یک شاهراه برای پیوند خوردن ما با مولا و امیر دل‌ها، امیرالمومنین (ع) باشد آن هم با هدیه و اطعام به دیگران. رسم عیدی دادن بین سادات از همین آیات و روایات نشأت گرفته. پولی که شاید از لحاظ کمی ارزش مالی نداشته باشد اما با خود نور و برکت می‌آورد. اطعام خود سنتی‌ست که از مولا حضرت علی (ع) الگو گرفته شده؛ کسی که وجودش پر از کرم و سخاوت است. مگر می‌شود محبینش به سبک و سیاق او عمل نکنند!!

در کنار همه اینها باید گفت وقتی خدا بر ما منت گذاشت و کسی را برای حکومت و ولایتش برگزید که می‌توان به خاطرش به تمام عالمیان فخر فروخت و به فضائل او هزاران بار افتخار کرد؛ ما را چه می‌شود که سر سفره شکرانه عید ولایت او ظرفی از غذا نگذاریم و در این خوانی که عاقبتی شیرین برای ما می‌خرد سهمی نداشته باشیم؟