خوشحال از کسب سهمیه، نگران از حضور در المپیک

به گزارش خبرنگار مهر، پس از سه روز رقابت نزدیک و فشرده سرانجام کشورهایی که تدارک بهتر و بیشتری برای کسب سهمیه داشتند به خواسته خود رسیده و از میان 29 کشوری که بهترینهای خود را روانه هوشی مینه کردند تنها 14 کشوربه خواسته خود رسیدند.

اما در این بین کسب سهمیه از میدان ویتنام از همان ابتدا برای تکواندو ایران مسلم بود و ملی پوشان ایران با رسیدن به این خواسته به 60 روز التهاب و استرس پایان دادند.

واقعیت این است که  "شی هاپ چانگ" پهن شده در ویتنام بیش از حد برای تکواندو ایران بزرگ شده بود و دراین بین تنها نکته مهمی که  نادیده گرفته شد، توانایی بالای فنی هادی ساعی و بهزاد خداداد بود که کوله باری از تجربه و مدال جهانی هستند.این دو بارها در مسابقاتی به مراتب با اهمیت بیشتر و معتبرتر سربلند بیرون آمده و با کسب مدالهای با ارزش بار تیم ملی را به دوش کشیده اند. ولی این دوره را درحصاری از استرس، اضطراب و احتیاط  ناشی از عدم کسب سهمیه المپیک به تمربن پرداختند. احتیاطی که تا هوشی مینه تداوم یافت .پیروزی مقابل حریفان نه چندان مطرحی از مالزی یا هنگ کنگ با نتایج نزدیک گویای همین مدعاست.

اما میدان هوشی مینه یک نکته بارز برای تکواندو ایران داشت که همان خودباوری است. تکواندو ایران بعد از نتایج نه چندان خوب جهانی پکن و متعاقب آن ناکامی در منچستر به یک خود خودباوری نیاز داشت  و در میدانی که کره جنوبی نیز حضور نداشت به این مهم دست یافت. از این پس باید در آرامش و بدون استرس و اضطراب و با یک برنامه ریزی دقیق فاصله 10 ماهه تا المپیک را طی کند.

شاید درمقطعی تیم ملی به یک شوک نیاز داشت ولی ازحالا باید به سوی آرامش حرکت کرد و تا آنجا که ممکن است اعضای تیم ملی از حاشیه های استرس زا دور شده و اگر قرار است  در پکن نتایج مطلوبتری نسبت به آتن 2004 کسب شودبا طراحی یک برنامه ریزی دقیق گام به گام فاصله کوتاه تا آوردگاه پکن را طی کنند.  بی تردید ممنوع المصاحبه کردن ، اردوهای شبانه ، خاموشی های شبانه و ... دوای درد امروز تکواندو نیست.

رضا مهماندوست نیز باید به این نکته توجه داشته باشد که او حالا سرمربی تیم ملی است و درکنار بحث فنی باید مدیریت را نیز چاشنی کار خود قرار دهد. او تیمی را تحویل گرفته که نزدیک به 15 سال حسن ذوالقدر با مدیریت خود تیم را رهبری نمود و مورد وثوق تمامی اعضای تیم بود و صاحب افتخارات فراوانی در رقابتهای جهانی ، المپیک و آسیایی شد.

درپایان باید اذعان داشت که یک نکته مهم را هرگز نباید فراموش کرد و آن بزرگ کردن میدانهای کوچک است. مسئولان فدراسیون و کادر فنی تیم ملی باید به این نکته دقت نظر داشته باشند که با ادامه این روند در میدان بزرگی چون المپیک قطعا به مشکل برخواهند خورد.