احمد کچه‌چیان درباره شیوه خاص اجرای این نمایش به خبرنگار مهر گفت: "این تئاتر به صورت کارگاهی تولید شد. یعنی بازیگران بر اساس مشاهدات خود و مطالعه چند روزنامه یک اتفاق را انتخاب می کردند و آن را تمرین می کردیم. این اتفاقات با ارائه اتودهای مختلف رتوش و از بین همه اتفاقات برخی از آنها انتخاب می‌شد و در بدنه نمایش باقی می‌ماند."
وی درباره ایده اولیه نمایش اظهار داشت: "اساس کار ما شهر تهران بود. پس از حدود دو ماه تمرین به این نتیجه رسیدیم که دغدغه های ما در میان اتفاقات مهم به چه مسایلی نزدیکتر است. به این ترتیب به هشت اتفاق رسیدیم و پس از مدتی جمله "تهران زندان بزرگ است" در نمایش به وجود آمد. یکسری اتفاق در این اثر روایت می‌شود که ترافیک، آلودگی هوا، مشکلات رفتاری و ... از آن جمله است."
این کارگردان درباره غم‌آلود بودن فضای نمایش و بی‌تاثیر بودن بخش‌های طنز در تلطیف این شرایط گفت: "این موضوع را قبول ندارم. چون بیشتر شب ها بخش های طنز تاثیر لازم را بر نمایش می گذارد. همچنین من سعی کردم یک جاهایی از فشار قصه بر مخاطب بکاهم. بخش های طنزآمیز سعی می کند فضا را تغییر دهد نه اینکه از بیننده خنده بگیرد."
کچه‌چیان ادامه داد: "من سعی نکردم فضا غم آلود و سیاه به نظر برسد. حتی سعی نکردیم اتفاقاتی را انتخاب و روی آنها کار کنیم که تماشاگر را آزار دهد، بلکه گذری بر اتفاقات و شرایط امروز تهران داشتیم. به عبارت دیگر، بیانگر برخی از واقعیت های موجود هستیم. بی آنکه درباره آنها اغراق کرده باشیم."
وی در توضیح اینکه تفاوت وقایع و نحوه قرارگیری آنها در کنار یکدیگر به سطحی شدن اثر منجر شده گفت: "به نظر من اینطور نیست. قرار نیست کار هنری یک مشکل خاص را مطرح کند و پس از ریشه یابی به ارائه راه حل بپردازد. کار من به عنوان یک تئاتری این است که مشکلات موجود را روایت کنم. ما فقط به بخش هایی از اتفاقات و شرایط موجود اشاره می کنیم."
کارگردان "طهران 86-1385" تاکید کرد: "ما روی انتخاب سازها با همدیگر بحث کردیم تا به موسیقی مورد نظر برسیم. این موضوع در راستای همان فضاسازی کلی نمایش است. به همین خاطر است که ما بازی ها را روان و بدون هر گونه اغراق گرفته ایم. یعنی ما سعی کردیم بازیگرها ساده و صادقانه نقش خود را ارائه کنند."
کچه‌چیان درباره دلیل استفاده از نگارش قدیمی نام تهران در نمایش گفت: "اگر دقت کنید در این نمایش ما نمادهایی از تهران قدیم از جمله سنگ قبر را در پوستر و بروشور به کار برده‌ایم. در این اثر قصه از محرم آغاز و به آن ختم می‌شود. ما در اصل به این وسیله خواسته‌ایم به آنچه در گذشته بوده و اکنون وجود دارد یا از بین رفته اشاره کنیم."
وی درباره ارائه شخصیت‌های نمایش به گونه ای که درباره مرده یا زنده بودن آنها تردید وجود دارد، توضیح داد: "ما این موضوع را به عهده مخاطب گذاشته‌ایم تا خودش به نتیجه برسد. به نظر برخی تماشاگران همه شخصیت‌ها مرده‌اند، به نظر برخی همه زنده‌اند و تعدادی از بینندگان نمایش به زنده یا مرده بودن بعضی از کارکترها رای می‌دهند."
نمایش "طهران 86-1385" به کارگردانی احمد کچه‌چیان هر روز جز شنبه‌ها ساعت 30/17 در تالار اصلی مولوی به صحنه می‌رود. در این اثر محسن رتگار، نازگل نادریان، سروناز نانکلی، مهرداد ایرانمنش و محسن نوری بازی می‌کنند و ضحی مخبری طراح لباس و آنکیدو دارش آهنگساز آن هستند.
نظر شما