فریدون عموزاده خلیلی - نویسنده کتابهای کودک و نوجوان - در گفتگو با خبرنگار مهر با بیان این مطلب گفت: هرچند رشته ادبیات کودک خیلی دیر وارد دانشگاه شده است اما مباحث و مقولات پیرامون آن از گستردگی زیادی برخوردار است و این قابلیت را داشته که از سالها قبل وارد محافل دانشگاهی شود.
وی افزود: امروز دانشگاهی شدن ادبیات کودک به همت دکتر مرتضی خسرونژاد جای تقدیر دارد اما تصور می کنم این رویکرد باید در تمام دانشگاه ها و وزارت آموزش عالی به شکل جدی دنبال شود و نباید به آن تنها به عنوان یک شاخه فرعی نگاه کرد. این رشته در حال حاضر مبدل به درخت تناوری شده است.
عموزاده خلیلی در ادامه خاطرنشان کرد: ادبیات کودک در سایر کشورها به عنوان یک رشته تخصصی در کنار دیگر رشته ها تدریس می شود و حوزه ای کاملا تخصصی است. حتی شنیده ام در کشور آلمان این رشته صاحب گرایشات مخصوصی نیز هست. البته در ایران نقش تحولات و فراز و نشیبهای سیاسی را نمی توان نادیده گرفت.
این نویسنده و منتقد اضافه کرد: طی سالهای اخیر کودکان قشری فراموش شده بودند که عملا توجهی به آنها و نیازهایشان نمی شد. حتی در کتابهای درسی نیز سطح نازل کتابها، نبود حساسیتهای کافی برای تصویرسازی کتاب و... ادبیات کودک را رو به افول برد. حتی نشریاتی نظیر سروش کودکان، گلک، آفتابگردان و... دیگر منتشر نمی شوند. متاسفانه طی این سالها، بعضی نشریات کودک رو به تعطیلی رفتند اما خبر آنها در هیچ کجا درج نشد. درحالی که درباره نشریات بزرگسالان این اخبار با سروصدای بیشتری منعکس می شود.
وی تصریح کرد: تجربه ثابت کرده است که حضور نویسندگان و شاعران مجرب در دانشگاه ها، همواره می تواند در به اوج رساندن رشته ادبیات کودک نقش داشته باشد. به عنوان مثال، حضور زنده یاد "قیصرامین پور" که هم شاعر بود و هم مدرک دکترای ادبیات داشت، باعث شده بود تا بعدها در دانشگاه او را پرچم دار ادبیات معاصر بخوانند.
عموزاده خلیلی گفت: به هرحال سهم تولید و پژوهش در دانشگاه باید به یک اندازه باشد، زیرا به همان میزان که پژوهش و مبانی نظری حائز اهمیت است فرایند تولید و خلاقیت نیز دارای ظرافتهایی است که می تواند با مطرح شدن در دانشگاه، منشا اثر واقع شود.
نظر شما