افغانستان همچنان در معرض خطر قرار دارد

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از دفتر اطلاع رسانی سازمان ملل متحد در تهران، بان کی مون در این مقاله نوشته است : افغانستان نمادی محکم از هزینه های نادیده انگاشتن ملتها نسبت به نیروهای بی قانون آنارشی است؛این به تنهایی تلاشهای بین المللی برای کمک به بازسازی آن کشور را توجیه می کند.

برای اینکه تردیدی نداشته باشیم؛ باید 11 سپتامبر 2001 و بازتاب جهانی آن را به یاد آوریم در آن هنگام آموختیم چگونه کشوری محروم ازنهادهای مدنی خود به گونه ای مطلق منزوی و دچار خلاء می شود و جنایتکاران و فرصت طلبان آن خلاء را پر می کنند. افغانستان در هنگام آشفتگی و فقر، به پایگاهی برای تروریسم تبدیل شد.

باید آن درس را دوباره تمام بیاموزیم؛ شش سال گذشته شاهد همکاری گسترده بین المللی برای بازسازی نهادهای دولتی افغانستان بوده ایم. قانون اساسی جدیدی پس از مشورتهای همه جانبه به تصویب رسید؛ انتخابات ریاست جمهوری و پارلمانی برگزار شد. سه میلیون پناهنده پس از دهه ها تبعید بازگشتند. اکثریت قابل توجهی از جمعیت به روشنی، تلاشهای جامعه بین المللی را که به خاطر آنان انجام می شود، مورد حمایت قرار می دهند.

افغانستان، با این همه این پیشرفت در معرض خطر قرار دارد. بار دیگر فرصت طلبان می خواهند افغانستان را به محلی بی قانون،مکانی بی ثبات همراه با تروریسم و قاچاق مواد مخدر تبدیل کنند؛ نیت آنان از قبیل استفاده از حملات انتحاری، گروگان گیری، کشتار مقامهای دولتی و ربودن محموله های کمک رسانی خطرناک است. آنچه بیشتر هراس ایجاد می کند؛ عکس العمل برخی در خارج از افغانستان است که خواستار قطع درگیری یا خارج شدن کامل نیروهای بین المللی هستند. این قضاوت نادرستی در بعد تاریخی است تکرار اشتباهی که هم اکنون عواقب وحشتناکی داشته است.

در ادامه مقاله بان کی مون آمده است : سازمان ملل متحد برای دهه های بسیار درافغانستان حضور داشته است. ما امید به روزی داریم که در آینده نهادهای دولتی افغان روی پای خود بایستند قادر باشند با قدرت با مشکلات دشوار بازسازی و توسعه مبارزه کنند؛ در عین اینکه امنیت و عدالت را برای مردم در مرزهای افغانستان به ارمغان می آورند.

من معتقدم آن روز دور از دسترس نیست. نمی توانیم اجازه دهیم( که افغانستان) در بین خشونتهای غیر انسانی یاغی های امروزی گم شود.

در ادامه این مقاله آمده است : اینجانب به وسیله حمایت قوی و پایدار بین المللی که به افغانستان ارائه می شود در برابر  تمام
ناامیدی ها و عقب نشینی های دوره ای، قوت قلب پیدا می کنم با وجود نگرانی های امنیتی، پیشرفتهای قابل توجهی رخ داده است؛ ثبت نام در مدارس دخترانه به گونه قابل توجهی در پنج سال گذشته افزایش یافته و شش میلیون کودک امروزه درمقایسه با کمتر از یک میلیون در دوره طالبان در مدارس ثبت نام کرده اند.

بیش از پنج میلیون کودک علیه فلج اطفال مایه کوبی شده اند. امری که نه تنها برای آنان مهم است، بلکه برای مبارزه جهانی ما علیه این بیماری نیز از اهمیت ویژه ای برخوردار است. نیم میلیون افغان به آب سالم دسترسی پیدا کرده اند.

جاده های جدید به کشاورزان کمک می کند تا محصولات خود را به بازار برسانند. امروزه کشاورزان افغان 95 درصد نیازهای غله ای کشور را تامین می کنند؛ در 2001 این رقم کمتر از 50 درصد بود. کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان که پس از توافق نامه بن تاسیس شد؛ افغانستان  در حال حاضر 9 اداره استانی دارد که به گونه ای فعال حقوق بشر را ارتقا می دهند؛ در زمان حکومت طالبان، امکان شرکت زنان در زندگی همگانی و سیاسی وجود نداشت. امروز 28 درصد کرسی ها در پارلمان در دست خانم ها است.

مون در ادامه مقاله خود آورده است : سازمان ملل متحد در کنار شرکای ملی و بین المللی، سازمانهای غیردولتی و جامعه مدنی افغان به ارائه هرگونه کمک که دولت افغانستان برای بنا نهادن این دستاوردها نیاز داشته باشد،اقدام می کند. توفیق جمعی ما بر حضور مستمر نیروهای کمکی امنیتی بین المللی به فرماندهی ناتو و کمک دولتهای محلی در تقریبا هر استان بستگی دارد که امنیت را برقرار کنند و طرحهای بازسازی قابل اجرا باشند.

در دسامبر، ارتش ملی افغانستان که با نیروهای بین المللی کمک به امنیت افغانستان ISAF پشتیبانی می شدند؛ شهر موسی قلعه در جنوب ولایت هلمند که به وسیله یاغیان از فوریه 2007 به اشغال در آمده بود همچنین یک منطقه عمده کشت خشخاش را مسترد کردند. این امر به طور مشخص به وسیله ارتش افغانستان رهبری شد و به دنبال درخواست مردم محلی رخ داد. پس از مدتی مدید، اقدامات توسعه ای می توانند مجددا در موسی قلعه به موقع به اجرا گذاشته شوند.

به گزارش مهر، در پایان مقاله دبیرکل سازمان ملل متحد آمده است : دولت افغانستان پیش از اینکه کنترل سرنوشت خود را مجددا در دست گیرد؛ راه درازی در پیش دارد، اما آن روز فرا خواهد رسید. اقدام دشواری است خرسندی اندکی وجود دارد فداکاری های زیاد لازم است و این دلیل حضور ما در آنجاست.