ماندگاری هر آئین داخلی که برگزار می کنیم، بستگی به این دارد که چگونه آن را به اسلام مربوط و به ریشه برگردانیم .
دینداری باید ریشه عزاداری باشد، عزاداریهای امام حسین(ع) می بایست بر اساس دینداری باشد، این از شعائر و شعور اسلام است و هرگز نباید فراموش کرد که عزاداری مبتنی بر دینداری، ارزشمند است .
شک نیست که اگر عزاداریها روح و معنویت نداشته باشند، فاقد ارزشهای لازم خواهند بود .
اگر عاشورا را به مراسمی غلوآمیز، دروغین، پرکذب و پرسروصدا تبدیل کنیم، روندی که طی سالهای اخیر سرعت گرفته، در این صورت این مراسم و این آئین، سرنوشتی جز شکست نخواهد داشت .
می بایست با آئین محرم و عاشورا به گونه ای برخورد کرد که عاشورا و تأثیرگذاری آن برای اسلام و مسلمانان، مکمل بعثت و فعالیت رسول اکرم (ص) باشد.
باید بدانیم امام حسین(ع) نوه پیامبر است، وقتی شاخه دارای قدر و ارزش است که تنه و ریشه نیز از احترام و جایگاه مناسب برخوردار باشد، برای تبیین دقیق و صحیح جایگاه حضرت سیدالشهداء باید حضرت محمد نیز مورد توجه ویژه و خاص قرار گرفته، نقش وی در پایه گذاری دین اسلام و حفظ آن، تشریح شود .
کم توجهی به پیامبر اسلام نابودی تدریجی عاشورا را در پی خواهد داشت، در مقابل توجه لازم و شایسته به آن اسلام را زنده نگه می دارد .
بهره گیری از سخنرانهای مطلع و مجرب راهکاری برای رفع آسیبهای مراسم عزاداری امام حسین (ع) در ماه محرم است .
سخنرانها باید در مجالس سخنرانی ابا عبدالله الحسین با بیان صحیح فلسفه قیام آن امام بزگوار و عاشورا، زمینه ارتقاء و رشد آگاهیهای شرکت کنندگان در مراسم را فراهم آورند .
امام حسین(ع) چراغ هدایت و کشتی نجات است و می بایست هیئتهای مذهبی در ایام عزاداری به این مسئله به خوبی توجه کرده و این چراغ را برای هدایت و راهنمایی نسلهای بشر نورانی و درخشنده نگهدارند .
نظر شما