به گزارش خبرنگار مهر در مشهد، سید محسن مصطفی زاده ظهر امروز در جمع هنرمندان هنر نمایش حوزه هنری گفت: تعزیه سه تعریف تاریخی، مذهبی و هنری دارد که از لحاظ تاریخی یک نمونه از آداب و رسوم سنت تاریخی اجداد ماست و از لحاظ مذهبی نیز آئین و مراسم مذهبی و نوعی عبادت برای کسب ثواب اخروی است اما از لحاظ هنری، یک تئاتر کامل است که بازیگر، نور، موسیقی و موارد دیگر را دارد.
وی افزود: تعزیه دارای هشت دوره است دوران اول و ابتدایی تعریه در عصر دیالمه است که گروهی شیعی در قرن چهارم هجری بودند که خلفای بنی عباس را هم تا حدودی به زیر سلطه خود درآوردند یکی از پادشاهان دیالمه برای اولین بار در قرن چهارم، ده روز اول محرم را تعطیل رسمی اعلام کرد و مراسم عزاداری را آغاز کرد.
مصطفی زاده تصریح کرد: این مراسم حلقه آغازین مراسم عزاداری بود که در آن زمان به صورت سیال برگزار می شد و مراسمی عبوری و کاملا ابتدایی بود و بر اساس ذهنیت خود یک نوع حرکت برای عزاداری محسوب می شد.
این پژوهشگر تعزیه در ادامه به دوران رضاخان اشاره کرد که تعزیه از سه جانب مورد حمله واقع شد و گفت: در آغاز حکومت رضاخان تعزیه قدغن شد که یک مخالف حکومت عصر رضا شاه بود مخالف دیگر روشنفکران ایرانی بوند که تعزیه را یک حرکت قهقرانی که با موازین تمدن مطابقت ندارد می دانستند و ایرج میرزا شدیدا تعزیه را می کوبد، سومین مخالف هم عالمان، مومنین و علمای راستین اسلامی نظیر علامه محدث نورانی بودند که به خاطر تحریف های موجود مخالفت می کردند شهید مطهری هم به دلایل همین انحرافات مخالفت می کرد.
وی از سه زاویه تعزیه را مورد تائید دانست و گفت: یک زاویه این است که به لحاظ سنت و آئین نمی توانیم تعزیه را رها کنیم زیرا به هر حال یک جلوه فرهنگ این دیار است و در آثار سفرنامه های اروپائیان مطرح شده است و نظیر آثار باستانی بخشی از ماست.
مصطفی زاده افزود: زاویه دیگر مورد تایید، نگاه هنری و ادبی است که نمی توان از تعزیه گذشت و ما هزاران متن تعزیه داریم مسئله سوم به لحاظ مذهبی است که باید تعزیه باز سازی شود، عروسی قاسم وجود نداشته و ما در تعزیه عروسی قاسم را باید حذف کنیم و دست به قلم ها می تواند حداقل متنی نظیر «شب دهم» بنویسند.
نظر شما