عبدالحسین حائری در گفتگو با خبرنگار مهر، با بیان این مطلب گفت: فکر می کنم مسئله ای که امروز در حوزه فهرست نویسی در تمام دنیا - به ویژه ایران - مهم است و در عین حال بسیار به آن کم توجهی می شود، کم اطلاعی متصدیان فهرست نویسی از تاریخ است؛ به طوری که هر وقت عنوان مولف یک اثر مشخص نباشد، دنبال شواهد و قرائن درباره صاحب اثر نمی روند و بعد اینها جمع می شود در کاری به نام فهرست نویسی که امروز داریم.
این فهرست نگار که در اجلاس سه سال پیش ایفلا (فدراسیون بین المللی انجمنهای کتابداری جهان) نظریه "بازنویسی تاریخ علم اسلام و ایران از طریق بازشناسی متون کهن و بازنویسی فهرست های نسخ خطی" را ارائه کرد و مورد استقبال نیز قرار گرفت، در ادامه گفت: به عقیده من دنیا و بویژه ما ایرانیان با نوعی بی توجهی به اصل تاریخ علم مواجه ایم. البته ما خودمان تاریخ علم نداریم و باید برای تولید آن بسیار تاریخ بخوانیم.
وی افزود: غربی ها و دانشمندانی مانند ساتن، نالوینو و آلدومیدی تاریخ علم اسلامی را نوشته اند که البته به عقیده من اینها تاریخ علم عرب است نه مسلمانها. نالوینو البته حرفهای مهمی می زند اما در جاهایی هم مثلا می گوید عربها هیچ تغییری در دستگاه نجوم بطلمیوسی نداده اند و تنها بعضی ها احتمال داده اند حرکت مال زمین است نه خورشید؛ آیا این حرف جز به حرف ابوریحان بیرونی به حرف دیگری ناظر است؟
این کتاب شناس که بیش از 56 سال در کتابخانه مجلس آثار فراوانى از ناشناخته هاى میراث مکتوب ایران و اسلام را بازشناسى و در قالب ۳۰ جلد از فهرستهاى نسخ خطى این کتابخانه معرفى کرده، اضافه کرد: ما بسیاری دیگر مثل ابوریحان بیرونی داشته ایم که نظریات بسیار مهمی در زمینه علم گفته اند اما همان طور که گفتم ما یک تاریخ منسجم از علم در ایران نداریم و فقدان این امر به شدت احساس می شود.
نظر شما