به گزارش خبرنگار مهر، در چند سال اخیر صحنه‌های تئاتر بدون حضور بزرگان این رشته هنری روزهای نه چندان پررونق را سپری می‌کرد و علاقمندان و مخاطبان تئاتر همواره در انتظار حضور کارگردانان مطرح روی صحنه بودند.
سال 86 این انتظار تا حد بسیار زیادی برآورده شد و حضور بهرام بیضایی بعد از چهار سال و حمید سمندریان بعد از هفت سال حال و هوایی خاص به تئاتر کشور داد. روزهای سرد زمستان و رخوت تعطیلی چند ماهه تئاتر شهر و تالار سنگلج با اجرای "افرا" و "ملاقات بانوی سالخورده" به پایان رسید.
تالار وحدت و سالن اصلی تئاتر شهر به ترتیب میزبان نمایش‌های "افرا" و "ملاقات بانوی سالخورده" شدند و مخاطبان بسیاری را بعد از ماهها به سمت صحنه‌های تئاتر آوردند. اجرای این دو نمایش و حضور این دو استاد بزرگ تئاتر بعد از سال‌ها غیبت باعث شد نگاه بسیاری از مخاطبان تئاتر که مدت‌ها بود در سالن‌های نمایش حاضر نشده بودند به این حوزه جلب شود.
البته در این بین جای خالی علی رفیعی، داود میرباقری و کارگردان‌های جوانتر نظیر جلال تهرانی، علیرضا نادری، حمید امجد، فرهاد مهندسپور و تعدادی دیگر از کارگردان‌های خلاق هنوز خالی بود. ولی حضور بیضایی و سمندریان این نوید را می‌داد که پای بزرگان و خلاقان عرصه تئاتر به صحنه باز شده است.
سال 86 تئاتر با خاطره اجرای بیضایی و سمندریان در حال سپری شدن است، ولی با پایان یافتن اجرای هر کدام از این نمایش‌ها این پرسش در ذهن بسیاری از علاقمندان نقش می‌بندد که آیا سال 87 نیز بیضایی، سمندریان، رفیعی، امجد، مهندسپور، تهرانی و نادری را روی صحنه تئاتر خواهیم دید؟
آیا سال 87 می‌تواند سال حضور چشمگیر کارگردان‌هایی باشد که در تئاتر حرفی برای گفتن دارند و باعث می‌شوند تماشاگران و علاقمندان تئاتر به صورت گسترده در سالن‌های تئاتری حاضر شود؟ این واقعیت را نمی‌توان نادیده گرفت که نام‌های شناخته‌شده و بزرگ می‌تواند باعث ارتباط هر چه بیشتر مخاطب با تئاتر باشد.
نظر شما