تئاتر ایران با نمایش‌های کمدی شکوفاتر می‌شود

به گزارش خبرنگار مهر، این روزها مجموعه تئاتر شهر و دو سالن قشقایی و سایه میزبان خیل عظیم از مخاطبان و علاقمندان به تئاتر است که وقتی از این دو سالن خارج می‌شوند شاید ساعت‌ها درباره نمایش‌هایی که دیده‌اند با هم صحبت می‌کنند.

نمایش‌های "حسن و دیو راه باریک پشت کوه" به کارگردانی افشین هاشمی و "غولتشن‌ها" به کارگردانی حمید پورآذری که به ترتیب در سالن‌های قشقایی و سایه به صحنه رفته‌اند، در جذب مخاطب به شدت موفق بوده‌اند. این دو نمایش با داشتن فضایی کمدی به خوبی توانسته‌اند تماشاگران تئاتری را به داخل سالن‌ها بیاورند.

حسن و دیو راه باریک پشت کوه

شاید یکی از دغدغه‌های اهالی تئاتر در این روزها جذب تماشاگر عام باشد. امری که در تئاترهای خصوصی نظیر گلریز و مجموعه شهید چمران به خوبی اتفاق می‌افتد. نگاهی به کارنامه این تئاترهای خصوصی حاکی از آن است که مردم به نمایش‌هایی که دارای فضای طنز و کمدی هستند، بیشتر علاقه نشان می‌دهند.

البته این نمی‌تواند به آن معنی باشد که نیاز به گونه‌های دیگر تئاتر بین مردم حس نمی‌شود، ولی نمی‌توان منکر این واقعیت نیز شد که در زندگی امروز تأثیر نمایش‌های کمدی روی مردم بسیار چشمگیرتر است و خانواده‌ها تمایل زیادی به این دارند که ساعاتی از زندگی خود را به نوعی در این فضا سپری کنند.

حال نباید این نکته را فراموش کرد که خنداندن تماشاگر به هر طریق بخصوص روی صحنه تئاتر شاید مناسب نباشد و به نوعی فضای نمایش را به ابتذال بکشاند. به همین خاطر پرداختن به نمایش‌هایی که بتوانند با استفاده از چارچوب تئاتری مناسب و استفاده از شیوه‌های گوناگون نمایشی در این امر موفق باشند از اهمیت بسزایی برخوردار است.

این جریان را می‌توان به روشنی در نمایش‌های "حسن و دیو راه باریک پشت کوه" و "غولتشن‌ها" دید. هاشمی در نمایش "حسن و دیو" با استفاده مناسب از شیوه‌های مختلف تئاتر ایرانی از جمله تعزیه، خیمه‌شب‌بازی و موسیقی سنتی و نواحی ایران توانسته فضایی دلنشین و شادی‌آور برای تماشاگر تئاتر ایجاد کند تا او با کمال میل به تماشای این نمایش بنشیند.

"غولتشن‌ها" نیز با استفاده از فضای کمدیا دلارته و شباهت آن با تخته حوضی ایرانی و همچنین حضور بازیگران مستعد نظیر علی سرابی و هدایت هاشمی در کار خود موفق بوده است. البته در این میان نکته‌ای باید مد نظر قرار گیرد و آن بازخورد خوب شیوه‌های مختلف نمایش‌های ایرانی در بین تماشاگران عام تئاتر است که این روزها کمتر به آنها پرداخته می‌شود.

شاید اجرای همزمان این دو نمایش و نمایش‌هایی نظیر اینها بتواند در کنار اینکه به حضور مخاطب عام در سالن‌های تئاتر کمک کند، به احیاء شیوه‌های اجرایی نمایش‌های ایرانی نیز یاری رساند. امید است برنامه‌ریزی برای تولید اینگونه آثار از طرف هنرمندان و مدیران تئاتر بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد.