پروفسور حسن امین - محقق ادبی - با بیان این مطلب به خبرنگار مهر گفت: تا پیش از فردوسی و پدید آمدن شاهنامه، داستانها و حکایتها در فرهنگ و ادب پارسی منسجم نبود و این برای اولین بار بود که فردی مانند فردوسی در طول 30 سال رنج و مرارت، به انسجام بخشی قصه قهرمانان ایرانی پرداخت.
وی افزود: شاهنامه از جهاتی شناسنامه هر ایرانی به شمار می رود و از این جهت اثری گرانمایه است. اما نباید فراموش کنیم که عمده ارزش کار فردوسی در حماسه سرایی و بازگویی سرگذشت پهلوانان است.
حسن امین گفت: فردوسی از معدود افراد زمان خود بود که به مفهوم فرهنگ ایرانی توجه ویژه ای داشت و جای تعجب نیست اگر امروز می بینیم که از تمام قومها و گویشها، شاهنامه را به زبان فارسی دری می خوانند.
مدیر مجله ادبی حافظ در ادامه خاطرنشان کرد: برخی اعتقاد دارند که خواندن شاهنامه برای عامه مردم مشکل است و به همین علت این اثر جاودان امروز از مردم جدا افتاده است. اما نکته جالب این است که شاهنامه در گذشته نزدیک، به واسطه حضور نقالان و پرده خوانان به خصوص در قهوه خانه ها و از متن مردم می جوشید. پیوند دراز میان عوام و شاهنامه تا جایی بود که این کتاب ارزشمند در بسیاری از مراسم ایرانیان چون شبهای یلدا و دیگر شبهای زمستان خوانده و خوانده می شد.
وی ادامه داد: امروز زبان ما توسعه یافته و دیگر ادبیات را به شکل شفاهی قرائت نمی کنیم بلکه آن را در لابلای آثار مکتوب می یابیم. از سویی دیگر فاصله ای که میان ادبیات کهن و معاصر ایجاد شده باعث شده تا به متونی این چنین ارزشمند کمتر توجه شود. با این حال می توان امیدوار بود که جوانان ایرانی به فراگیری شاهنامه و شاهنامه خوانی علاقمندی نشان دهند.
مولف "دانشنامه شعر" اضافه کرد: یکی دیگر از دلایلی که بین شاهنامه و مردم فاصله انداخته، این است که این اثر حماسی در چارچوب پژوهشها و تحقیقهای آکادمیک محدود شده و دیگر به سختی به مردم انتقال می یابد. این اثر سترگ باید به وسیله بازآفرینی های درست و مطلوب به میان جامعه برگردانده شود.
نظر شما