دکتر میر جلال الدین کزازی - محقق ادبی و استاد دانشگاه - در گفتگو با خبرنگار مهر با بیان این مطلب افزود: واژه ملت چند دهه بیشتر نیست که در معنای کنونی اش به کار برده می شود. ملت واژه ای تازی است که معنای کهن آن کیش و آیین است اما آنچه فردوسی با سرودن شاهنامه در میان ایرانیان به عنوان یکی از باریک ترین و سرنوشت سازنده ترین ارکان تاریخ ایران انجام داد، حس میهن دوستی و ایران گرایی است.
وی تصریح کرد: به اعتقاد من باید از ابزارها و شیوه های نو برای گسترش مفاهیم و روایت شاهنامه بهره بگیریم. به سخن دیگر باید جایگزین هایی برای قهوه خانه ها و شیوه های قدیمی و دیگر ابزارهای گسترش فرهنگ شاهنامه بیابیم؛ جایگزین هایی که امروز کارآمدی بیشتری داشته باشند.
کزازی اضافه کرد: ما باید از رسانه ها و ابزارها و فناوری های تازه برای شناساندن فرهنگ و اندیشه و منش و ادب ایران به ویژه شاهنامه که بنیاد و شالوده این همه شمرده می شود، بهره گیریم.
این پژوهشگر ادبی با ضروری خواندن رواج درونمایه ای شاهنامه در جامعه حاضر گفت: نیاز ما امروز به شاهنامه بیشتر از گذشتگان است. اگر این نیاز به درستی پاسخ داده شود، مردم و به ویژه جوانان زمینه های بهتری برای بهره گیری از فرهنگ ایرانی در پیش رو می بینند.
نظر شما