عفاف؛ گوهر ارزشمند انسانیت

در اینکه حرمت و شخصیت زن ، به عنوان یک گوهر گرانبها باید در حرز باشد جای هیچگونه تردیدی نیست، حساسیتهای زن به لحاظ جذابیتهایی که دارد ایجاب می کند که طبق یک سنت تکوینی که در آفرینش موجود است در حجابی قرار گیرد که مانع از طمع باشد.

این پیام  قانون آفرینش است که موجودات لطیف را در حصاری از پاکیها  حفظ سازیم قرآن حجاب را نحوه ای از احترام گذاردن و حرمت قائل شدن برای زن می داند که مبادا دلهای مریض او را وسیله ای جهت نیل به اهداف شوم خود بدانند.

یکی از امتیازات بشر در مقایسه با حیوانات پوشش است که با توجه به ویژگیهای جسمانی و غرایز و استعدادهای او امری لازم است ، حجاب یعنی پوششی که کرامت، عفت و وقار زنان و دختران را تضمین کند و هر چیزی که این نظر را تأمین کند حجاب است.

یکی از اهداف مقدس دین اسلام ایجاد یک جامعه سالم و مدینه فاضله ای از نیکیها است و سلامت جامعه منوط به سلامت بانوان است بانوانی که مادر فضیلتها و ارزشها هستند.

بی شک قطعی‏ ترین عامل رشد انسان میزان ارزشی است که هر فرد برای خود قائل است‏ در واقع نافذترین عامل رشد روانی و شخصیتی انسان، سطح حرمت خود او است. درجه ارزیابی فرد از خود، حرمت خود خوانده می‏شود و در واقع باز خوردی از مورد قبول بودن و مورد قبول نبودن به شمار می‏آید. این قضاوت در قالب رفتارهای کلامی و غیر کلامی بروز و ظهور یافته و گستره ‏ای است که فرد خود را در آن پهنه توانا، مهم، موفق و با ارزش و یا ناموفق و بی‏ارزش می‏داند . 

انسان بر خوردار از حجاب و عفاف، با دور نگهداشتن خود از دسترس دیگران، سطح ارزشمندی خود را ارتقا می‏بخشد . بی‏تردید اگر همگان این مفهوم را به طور کامل درک کنند، اعمال و رفتاری شایسته جایگاه انسانی خود داشته و خود و دیگران را از گزند آسیب مصون خواهند داشت .

خانواده با اهمیت ‏ترین نهاد اجتماعی است. خانواده کانون عشق و امید و تحقق آرزوهای آدمی و مرکز تولد و پرورش نسل بشر است، به گونه ‏ای که هیچ جامعه ‏ای نمی‏تواند بدون خانواده پایدار بماند. در معارف الهی خانواده مهمترین جایگاه پرورش انسان است.

قرآن کریم همسران را لباس یکدیگر می‏داند و بدین ترتیب نقش هر یک را معین می‏کند. زن و شوهر نزدیکترین افراد به یکدیگرند و چون لباس، یکدیگر را از آفات و آسیبها حفظ می‏کنند.

عفاف از ضرورتهای سامان یافتن چنین بنیادی است و بی‏حجابی با آن تعارض آشکار دارد، زیرا بی قیدی در پوشش، بی قیدی در احساس  را در پی دارد و تأمین نیازهای شعله‏ور، بنیاد خانواده را نشانه می‏رود.