اسرافيل شيرچي در گفتگو با خبرنگارهنري مهر ، با اشاره به اين كه سابقه خط در فرهنگ ايران به دوران هخامنشي بازمي گردد ، گفت : جايگاه خوشنويسي در ايران از ديرباز قابل توجه بود ولي ناكارآمدي بخش آموزش ، نداشتن مباني و تدوين آموزشي وكم توجهي مديران فرهنگي ، باعث كاهش استقبال هنرجويان شده است .
وي افزود: هرچند اين به معني كم نور شدن خاستگاه اين هنرنيست ، اما استقبال هنرجويان از خوشنويسي نسبت به دو دهه اول انقلاب كمتر شده است .
شيرچي اضافه كرد : ذات هنرمندان سختكوش ايراني طالب نگارگري اشعار بزرگان اين سرزمين چون سعدي ، حافظ ، مولانا و خيام است. اين مردم اهل خرد فارسي زبانند كه زيبايي اشعار حافظ و مولانا و خيام را در بستر نستعليق و شكسته نستعليق مي بينند .
شيرچي با تاكيد بر اين كه هنرمندان ايراني در زمينه هنر به ويژه خط و خوشنويسي كه معرف ادبيات مطرح ماست بايد همت بيشتري داشته باشند ، گفت : هنرمند ايراني بايد با مطالعه و سختكوشي و توجه به آثار گذشته و مدرن بتواند آثار درخوري براي آيندگان به جا بگذارد .
وي گفت: دنيا همواره خواهان زيبايي خط نستعليق و شكسته است . من اين تقاضا را در اروپا و امريكا و چين بزرگ ديده ام.
نظر شما