عباس پژمان - مترجم - در گفتگو با خبرنگار مهر با بیان این مطلب گفت: مترجمانی که اصولا سبک و زبان نویسنده را در حین ترجمه رعایت نمی کنند، علاوه بر آسیب زدن به اثر، خواننده را هم دچار اشکال و سردرگمی می کنند؛ در حالی که هر اثر ویژگی خاص خود را دارد. متاسفانه در ایران اوضاع ترجمه به این شکل شده که مثلا یک مترجم اثری از کالوینو را همان طور ترجمه می کند که پیشتر اثری از همینگوی را به همان سبک به فارسی برگردانده بود.
مترجم "والس خداحافظی" تصریح کرد: تحول ترجمه طی سالهای گذشته چشمگیر نبوده اما از حق نباید گذشت که بسیاری از آثار مشهور دنیا از این رهگذر به زبان فارسی برگردانده شده اند. درواقع از نظر کمی رشد خوبی داشته ایم ولی از جهت کیفی عملکرد چندان درخشانی نداشته ایم. می توان گفت برای عالی کار کردن هنوز راه درازی در پیش داریم. البته مترجمان ما در برخی حوزه ها مانند ترجمه دوباره آثار کلاسیک دارای نقاط ضعفی هم بوده اند. به عنوان مثال، برخی از این ترجمه ها تنها به پس و پیش کردن کلمات محدود شده اند و تغییر دیگری در آنها مشاهده نمی شود.
پژمان در ادامه خاطرنشان کرد: از طرف دیگر اگر شاهد رویکرد دوباره به ترجمه این آثار در ایران هستیم به این دلیل است که طی سالهای اخیر، آثار جدید به سختی مجوز نشر دریافت می کنند. اما عمده کتابهای کلاسیک به ویژه آنها که حداقل یک بار در ایران ترجمه شده اند، شناخته شده ترند و معمولا مشکلی برای چاپ مجدد آنها پیش نمی آید.
مترجم "آلبوم خاطرات" با اشاره به اینکه نمی توان از ترجمه همزمان یک کتاب جلوگیری کرد گفت: ترجمه همزمان شامل دو حالت است. اگر این ترجمه ها از کتابهای کلاسیک باشد ایرادی ندارد، مشروط بر اینکه مترجمان برجسته روی این آثار طبع آزمانی کنند. حالت دیگر درباره آثار معاصر اتفاق می افتد. در این حالت غالبا مسئله شهرت طلبی و نفع مادی بیش از خدمت فرهنگی مطرح است. مسلما آثار مترجمانی که به کار اشراف کمتری دارند - اگر در چاپهای اول زمین نخورند - دیری نمی پاید که فراموش می شوند. اگر ما مثل کشورهای دیگر عضو قانون کپی رایت باشیم شاهد بروز چنین مشکلاتی در عرصه ترجمه نخواهیم بود.
نظر شما