احمد بیگدلی در گفتگو با خبرنگار مهر با بیان این مطلب گفت : در اوایل انقلاب اشتیاق و شور فراوانی برای نوشتن وجود داشت. من به شخصه نویسندگانی چون ابوتراب خسروی و شهریار مندنی پور را می دیدم که با چه شور و شوقی می نویسند، اما این شوق دیگر به شدت گذشته نیست. برخی می خواهند داستان بنویسند برای آنکه داستان "چاپ کنند" ، اما کسانی هم در این میان هستند که با عشق کار می کنند. حتما پیچ و مهره نویسندگان شل شده، اما در کل باید بگویم که نوشتن برای نویسنده نوعی عشق است. نویسنده اگر ننویسد بیمار می شود مثل محمود دولت آبادی که "کلیدر" را نوشت اما هنوزهم می نویسد شاید در انتظار کلیدر دیگری باشد.
نویسنده رمان "اندکی سایه" حضور کتاب و ادبیات داستانی را در جامعه امروز یک ضرورت دانست و گفت : آنچه کتاب و ادبیات داستانی را در جوامع گوناگون به عنوان یک ضرورت مطرح می کند نیاز عاطفی آن ملت است چرا که حتی جامعه مرفه بدون کتاب احساس سرگردانی می کند. زندگی بدون کتاب معنا ندارد.
وی با اشاره به پایین بودن سطح مطالعه خاطرنشان کرد : من به عنوان یک کتابخوان و نویسنده علت این بی علاقگی را نمی دانم. به راستی نمی دانم چرا شوق مطالعه در سطح پایینی قرار دارد و همیشه هم از این بابت نگران هستم.
احمد بیگدلی افزود : به عقیده من نمی توان مسائل اقتصادی را بهانه قرار داد چون کتاب اصلا گران نیست و باید گفت حتی در کشوری مثل هند که فقر اقتصادی بیداد می کند روزنامه خواندن و فیلم دیدن جزو برنامه های روزمره آنهاست. اما شاید بتوان آثار تکراری و کپی برداریها و نبود داستانهای نوآورانه و خلاقانه را از دلایلی به شمار آورد که این بی علاقگی را تشدید می کند.
این نویسنده درباره نوآوری در داستانهای نویسندگان ایرانی گفت : از همه نویسندگان نام نمی برم اما در این بین کسانی هستند که از کار یکدیگر کپی برداری می کنند و یا مجموعه داستانی چاپ می کنند که از 10 داستان آن شش اثر بن مایه تکراری دارد.
وی تصریح کرد : از دیدگاه من نویسنده ای خوب می نویسد که نوشتن را به عنوان شغل پذیرفته باشد تا بتواند بخواند و بنویسد و آنگاه نوآوری کند. همچنین داستانی را خلاقانه می دانم که از آغاز تا پایان بتواند در خواننده تغییری ایجاد کند.
نظر شما