همکاری پیشروانه ؛ راهبرد تهران برای کنترل جناح رادیکال 1+5

به گزارش خبرگزاری مهر، با مرور جدیدترین تحولات مربوط به مسئله هسته ای ایران تاکتیک کنونی جمهوری اسلامی ایران در عرصه پیگیری تحولات هسته ای را باید پیگیری همزمان این موضوع در دو عرصه تعامل با آژانس بین المللی انرژی اتمی از سویی و ورود به مذاکراتی دنباله دار با گروه کشورهای موسوم به 1+5 از دیگر سو ارزیابی نمائیم.

بر این اساس تهران نه تنها در حاشیه تداوم تعاملات خود با دیده بان هسته ای سازمان ملل متحد، ضمن رفع ابهامات این نهاد بین المللی به تمامی سئوالات آن در چارچوب همکاری های روتین و عادی تمام اعضای آژانس پاسخ می گوید، بلکه مسائل سیاسی مربوط به این موضوع را نیز با پیگیری جدی تلاش ها جهت تدوین مدالیته جدید برای از سرگیری مذاکرات با غرب پیگیری می کند.

اما نخستین محصول پیگیری تاکتیک مذکور از سوی ایران، گرفتار ساختن غرب در نوعی " چالش پارادوکسیکال " به جهت دوگانگی مواضع و برخوردهای شان با یکی از مهمترین مسائل کنونی نظام بین الملل است که بدون شک در صورت تداوم این روند متناقض نما و نهادینه شدن آن در فضای جهانی، به صورت رویه ای مسلم در خصوص تمام اعضای خانواده جهانی اجرا خواهد شد.

بر این اساس امروز افکار عمومی جهانی و ناظران بی طرف بین المللی شاهد بروز نوعی رویکرد عجیب از جانب کشورهای غربی در قبال مسئله هسته ای ایران هستند که بر مبنای آن به رغم تحقق خواسته آنها مبنی بر لزوم تداوم و تشدید تعاملات ایران با آژانس بین المللی انرژی اتمی به عنوان تنها نهاد با صلاحیت قانونی جهت رسیدگی به موضوع هسته ای کشورمان، غرب به جای تقدیر و اعطای مشوق یا امتیازات جدید به تهران، اجرای تحریم های جدید علیه این عضو فعال آژانس را در دستور کار خود قرار می دهد!

به گزارش مهر، در همین چارچوب توجه به تلاش رسانه های غربی برای پیوند دادن مذاکرات هاینونن در تهران با موضوع "مطالعات ادعایی" نیز برای روشن تر شدن رویکرد متناقض نمای غرب در فضای فعلی مذاکرات هسته ای قابل توجه است. هر چند که پیش از این مقامات ایرانی عنوان و محتوای پرونده مطالعات ادعایی را به طور کلی جعلی، ساختگی و غیرقابل استناد خوانده اند اما در این زمینه دو حالت احتمالی متصور است : یا موضوع مطالعات ادعایی در دستور کار مذاکرات هاینونن در تهران قرار داشته یا نداشته است.

چنانچه گمانه زنی رسانه های غربی در این خصوص صحت داشته باشد و تاکیدات مکرر و تحلیل های غربی در خصوص توجه بیش ازحد اولی هاینونن به پرونده ای صرفا ادعایی با محتوای ساختگی درمذاکراتش با مسئولان پرونده هسته ای ایران را درست بدانیم،طبعا ایران باید به جهت پیگیری و پاسخگویی به ابهامات فراقانونی که منابع آن به هیچ وجه قابل استناد نیستند مورد تشویق قرار گرفته و به عنوان الگویی جهت تداوم تعامل با دیده بان هسته ای سازمان ملل به جهانیان معرفی گردد.

اما اگر موضوع مطالعات ادعایی در دستور کار مذاکرات هاینونن نبوده و سفرهای مکرر معاون پادمانی البرادعی به تهران ومقامات هسته ای ایران به وین صرفا در چارچوب تعاملات دو سویه با این نهاد بین المللی صورت گرفته باشد، باز هم جمهوری اسلامی ایران به جهت ادامه بی وقفه مذاکرات خود با آژانس به رغم تشدید سیاسی کاری ها در همین چارچوب و رویکردهای خارج از محدوده شخص هاینونن شایسته تقدیر خواهد بود.

به هر حال در این میان تهران با پیگیری همزمان تاکتیک مذاکرات با 1+5 و آژانس از سویی و تداوم پیشرفت های هسته ای و ایستادگی توام با تدبیر، وضعیتی دشوار را بر طرف های مقابل خود تحمیل کرده و خواه ناخواه جریان رادیکال مقابل خود را دچار نوعی "چالش هویتی" نموده است. تشبیه رویکرد ایران در مذاکرات هسته ای با روند تهیه "فرش ایرانی" در این چارچوب که ظرافت، دقت و صبر برای به نتیجه رسیدن از جمله ویژگی های اصلی آن است، لازم به نظر می رسد.

نهایتا برای مشاهده نتایج رفت و آمدهای پی در پی اولی هاینونن به تهران و مقامات فنی - هسته ای ایران به وین باید در انتظار انتشار گزارش بعدی مدیرکل آژانس در اواخر مردادماه و نشست فصلی شورای حکام بود. هر چند که صدور گزارشی خالی از مشخصه های بارز و همیشگی گزارشات البرادعی که باز گذاشتن پرونده هسته ای ایران از اهداف اولیه آن محسوب می شود، اندکی دور از انتظار است اما طبعا انعکاس همکاری بی وقفه ایران با این نهاد بین المللی و رویکرد غیرسازنده و تناقض آمیز 1+5 در این گزارش، از کوچکترین انتظارات افکار عمومی جهان خواهد بود.