اینکه احسان حدادی نتوانست در رقابتهای المپیک به مدال برسد و ناکام ماند، اتفاق غیرقابل بخشش و گناه بزرگی نیست چرا که بسیاری از قهرمانان پرآوازه دنیا نیز با وجود هزینه های بسیار و داشتن امکانات و پشتوانه های حرفه ای نتوانستند در المپیک به موفقیت برسند.
شکست و پیروزی همواره در ورزش کنار هم بوده اند و نمی توان از یک ورزشکار انتظار داشت در تمامی میادین به موفقیت و مدال دست پیدا کند. اما سوال اینجاست که آیا مسئولان ما و آنهایی که قبل از المپیک وعده های بزرگ می دادند و از کسب مدال توسط حدادی خبر می دادند، به واقعیت های موجود در المپیک اشراف نداشتند و توانایی های حدادی را ندیده بودند که مدام از کسب مدال حرف می زدند و وعده درخشش می دادند؟ یا اینکه به دنبال زمینه سازی برای استفاده بهره برداری های خاص در صورت کسب موفقیت های احتمالی بودند؟
احسان حدادی و مسئولان فدراسیون دوومیدانی در شرایطی حالا هزار و یک دلیل برای ناکامی این پرتابگر مطرح می کنند که نگاهی به مصاحبه های آنها قبل از اعزام به المپیک نشان می دهد حرف های فعلی آنها با وعده های قبلی شان زمین تا آسمان فرق دارد.
احسان حدادی با تمام هزینه ها و سرمایه گذاریهایی که برایش شد به مقامی بهتر از هفدهم المپیک دست پیدا نکرد
نگاهی به نمونه هایی از تیترها و مصاحبه های حدادی و مسئولان فدراسیون دوومیدانی قبل از المپیک این موضوع را بهتر روشن می کند:
* احسان حدادی پس از درخشش در جایزه بزرگ هلند: ترس شکست را در نگاه حریفانم می‌دیدم / استادیوم را روی سرم گذاشته بودم ( 30 اردیبهشت ایسنا )
* سرمربی احسان حدادی: برای یکی از مدالهای المپیک می جنگیم / حدادی می تواند قهرمانان بزرگ دنیا را شکست دهد (مهر 28 خرداد)
* حدادی: هدفم فقط المپیک است( 30 اردیبهشت ایسنا )
* احسان حدادی پس از آسیب دیدگی: به المپیک پکن می رسم / مصدومیتم جدی نیست (مهر 5 مرداد)
* احسان حدادی: رکورد المپیک را می شکنم (ایسنا 28 خرداد)
* رئیس فدراسیون دوومیدانی: احسان حدادی مشکلی برای حضور در المپیک ندارد (مهر 15 مرداد)
اینها تنها بخش کوچکی از اظهارات و وعده های حدادی و مسئولان فدراسیون دوومیدانی بود که حالا با واقعیت مطابقت ندارد. حدادی که قرار بود رکورد المپیک را بشکند، به رکورد واقعی خودش هم نرسید و از دور مسابقات حذف شد تا برنامه های فدراسیون دوومیدانی و تفکراتی که در سر داشتند بدون ثمر بماند.
شاید مسئولان دوومیدانی این ذهنیت را در سر می پرواندند که با هزینه کردن صدها میلیون تومان برای حدادی از او نمونه ای چون رضازاده در وزنه برداری بسازند تا سالها با افتخاراتش نمایش قدرت و توانایی بدهند و دلیلی داشته باشند برای این همه هزینه برای یک نفر!
اما جدا از ناکامی که در پرتاب دیسک نصیب احسان حدادی شد و حالا مسئولان فدراسیون دوومیدانی به عنوان وکلیل مدافع او خواهان رفتاری بهتر با حدادی شده اند، باید نگاهی مقایسه ای داشته باشیم بین او و عباس صمیمی و شرایطی که قبل از اعزام به المپیک داشتند.
عباس صمیمی که روزی خود در پرتاب دیسک صاحب عنوان و اعتنا بود آنقدر زیر سایه توجه به احسان حدادی قرار گرفت که بلافاصله پس از ناکامی در المپیک ترجیح داد با دنیای قهرمانی خداحافظی کند. نگاهی به تلاش های فدراسیون دوومیدانی برای موفق کردن حدادی قبل از المپیک نشان می دهد که این فدراسیون توجهی جدی به صمیمی نداشته است. اردوهای پرتعدادی که حدادی رفت و هزینه هایی که برای او شد تقریبا با هزینه ها و اردوهایی که برای سایر دونده ها و پرتابگران انجام شد برابری می کند. اعزام به دهها تورنمنت بین المللی ، پوشش و حمایت خبری و رسانه ای ، برگزاری نشست اختصاصی مطبوعاتی و رسانه ای برای حدادی و دهها اقدام دیگر، نشان از این تبعیض دارد.
حال سوال این است که در فدراسیون دوومیدانی که یکی از فدراسیون های پایه است و باید شاخه های ورزش را گسترش دهد و همه ورزشکارانش را به یک چشم نگاه کند، چرا برای یک قهرمان میلیونها تومان هزینه می شود و دست آخر هم نتیجه ای جز ناکامی نصیب ورزش کشور نمی کند؟ مگر قرار نیست هرکاشتی برداشتی داشته باشد؟ برداشت ما از صدها میلیون تومان هزینه برای حدادی چیست؟ چرا مسئولان فدراسیون دوومیدانی طور رفتار کردند که عباس صمیمی سرخورده شد و با دلی پر از گلایه از دنیای قهرمانی خداحافظی کرد؟
عباس صمیمی مرد مغموم و ناراحت پرتاب دیسک ایران در المپیک
حالا که حدادی ناکام مانده است سرپوش گذاشتن بر این ناکامی با دلایلی مثل مصدومیت و سرخورده شدن و گوشه گیری و خداحافظی از دوومیدانی و هزار یک دلیل دیگر برای چیست؟ مگر غیر از این است که مسئولان باید نسبت به افکار عمومی و انتظاراتی که خودشان بوجود آورده بودند پاسخگو باشند؟ مگر غیر از این است که همه قبل از المپیک گفتند او مشکلی از بابت مصدومیت ندارد؟ مگر غیر از این است که در دو پرتاب اول هیچ نشانی از مصدومیت نبود و زمانی که نتیجه رقم خورد عضله حدادی هم کش آمد؟
همانطور که اشاره شد شکست و پیروزی در ورزش کنار هم قرار دارند. اما مهم این است که ما بیاموزیم با شکست ها چگونه برخورد کنیم و پیروزیها را چطور جلوه دهیم که در حساس ترین شرایط همه چیز برعکس نشود!!
نظر شما