بسکتبال ایران در باد حضور در المپیک نخوابد/ شروعی برای آینده

به گزارش خبرنگار مهر،  تیم ملی بسکتبال با متحمل شدن 5 شکست به کار خود در المپیک خاتمه داد. گرچه بسکتبال ایران برای کسب دومین تجربه المپیکی خود، آنهم بعد از 60 سال مقابل تیم هایی قرار گرفت که مدال های رنگارنگ اروپایی و جهانی یادگار آنها از حضور در میادین مختلف بود اما به هر حال شکست، شکست است و البته  ویرانگر و نابود کننده،  پس کمتر قابل ارزش وارج نهادن است.

البته "شکست" برای بسکتبال در حال رشد ما که قهرمانی در آسیا (ژاپن) و بعد از آن حضور در المپیک آغاز راهش بود و نمایی دور از آینده ای موفق را برای خود متصور شده است، تفاوت های زیادی دارد اما اگر با بهانه های واهی اینچنینی درب را بر روی همین پاشنه بچرخانیم نتیجه ای جز درجازدن و بعد از آن پس رفت عاید حالمان نخواهد شد. 

"باید از شکست ها پلی به سوی پیروزی ساخت"؛ جمله ای تکراری اما همچنان ژرف و پربار. 

برای تیمی که جوانترین بسکتبالیست های المپیک را در اختیار داشت، المپیک مقصد نبود، مبدایی بود بزرگ برای دورخیزی بزرگ تر به سوی آینده و جام جهانی 2010 ترکیه، جایی که رایکو ترومن - سرمربی صربستانی تیم ملی بسکتبال - نیزدرآغازش کارش وعده موفقیت همراه با پیروزی در آنجا را داده بود. 

ملی پوشان بسکتبال در جریان بازی های المپیک با افت و خیزهای زیادی مواجه بودند. ناتوانی در حفظ توپ های دریافتی، اجازه هنرنمایی بی مانع حریف به هنگام نفوذ، کاهش قوای بدنی در نیمه دوم دیدارهای انجام شده، و سیر نزولی - صعودی مداوم که از ترسیم چگونگی عملکرد تیم ملی به هنگام رویارویی با حریفان، بر روی نمودار به دست می آید نقاط ضعف عمده تیم ملی بسکتبال در المپیک بیست و نهم بود.

بسکتبال تقریبا خام و بی تجربه ایران به المپیک رفت تا این کم و کاستی ها را بشناسد و برای حرفه ای شدن همه آن ها را پوشش دهد.

 امروز که بسکتبال به رشته ای متحول شده در ورزش کشور تبدیل شده باید قدم های بعدی را مقتدرتر و با ایراد کمتر بردارد تا بتواند همچنان بر وفق مراد باقی بماند. در غیراین صورت شکست های احتمالی آینده توجیه پذیر نخواهند بود چرا که دیگر بهانه ای به نام "بی تجربگی" وجود ندارد که پذیرفته شود.

البته فراموش نشود مدیریت بسکتبال که طی سال های گذشته نشان داده در هر شرایطی رو به جلو حرکت می کند از این پس باید شاهد همراهی و حمایت بیشتر سازمان تربیت بدنی و کمیته ملی المپیک باشد تا بتواند در سایه یک مثلث اجرایی که تنها یک راس آن دراختیار فدراسیون است، بسکتبال ایران را به روزهای اوج و باقی ماندن در آن نزدیک و نزدیک ترکند نه اینکه در رویای داشتن یک سالن اختصاصی در پایتخت روزگار سپری کند. رویایی که 5 سال پیش با وعده و وعید رئیس وقت سازمان تربیت بدنی شکل گرفت و با وجود برنامه ریزی و هزینه های گسترده رئیس فعلی سازمان تربیت بدنی در زمنیه ساخت وساز اماکن ورزشی هنوز تحقق پیدا نکرده است.

به هر روی بسکتبال المپیک بیست و نهم با همه خوشی ها و ناخوشی های خود برای ایران تمام شد. اگر از عملکرد ضعیف تیم ملی مقابل استرالیا و نیمه نخست دیدار با کرواسی چشم پوشی کنیم، بسکتبالیست های ایرانی در سه بازی دیگر ارائه گر نمایش قابل قبولی بودند اما این ها تضمینی برای موفقیت های آینده نیست، باید بیشتر تلاش کرد.

اهالی بسکتبال باید همین امروز پرونده المپیک را پس از استخراج تجربه های آن ببندند و دفتر جدیدی را با سرمشق تکرار قهرمانی در آسیا و صعود به جام جهانی پیش روی خود بگشایند. 

جوانان بسکتبال ایران درسال 83 برای اولین بار با قهرمانی در آسیا جواز شرکت درمسابقات جهانی را به دست آوردند. پس از آن امیدهای این رشته نیز با قهرمانی آسیا در تهران اولین تیم صعود کننده به رقابت های جهانی آرژانتین نام گرفتند. ملی پوشان بزرگسال هم سال گذشته پس از قهرمانی تیم صباباتری در رقابت های باشگاه های آسیا برای نخستین بار قهرمانی این قاره را از آن خود کردند.

و اینک که از رویداد بین المللی المپیک رها شده اند باید برای دومین قهرمانی در آسیا و صعود به جام جهانی 2010 ترکیه  آماده شوند. پیکارهایی که مجوز آن موفقیت های بسکتبال در دهه 80 را تکمیل می کند. موفقیت هایی که از سال 1326 و عضویت بسکتبال ایران در فدراسیون جهانی این رشته (فیبا) انتظارش را می کشیدیم.