به گزارش خبرنگار مهر، در فوتبال ما اگر بازیکنی مصدوم شود، فقط تنها در صورتی از خاطره ها محو نمی شود که عضو تیم مشهوری باشد و گرنه...
این وضعیت در مورد مرتضی خانزاده، بازیکن پیشین مقاومت سپاسی شیراز که حتی در زمان حضور امیرقلعه نویی در تیم ملی به اردوی این تیم هم دعوت شد صدق می کند. خانزاده مانند بیشتر فوتبالیست‌های مصدوم روی یک اتفاق دچار آسیب‌دیدگی شده است. در نیم فصل ششم لیگ برتر در یک بازی درون تیمی بین بازیکنان فجر یکی از هم تیمی های مرتضی روی پایش تکل می زند و همین تکل آغازی می شود بر دوران مصدومیت او.
خانزاده با رباط آسیب دیده نیم فصل دوم لیگ ششم را از دست می دهد. فصل هم که تمام می شود، کسی برای تمدید قرارداد او پیشقدم نمی شود. او می ماند و یک پای مصدوم. باشگاه فجر در این میان با شانه خالی کردن از زیر بار مسئولیت چشم می پوشد بر هرآنچه بر خانزاده گذشته است. مسئولان این باشگاه بازیکن سالم می خواهند، مهره مصدوم که به کارشان نمی آید.
با این شرایط تنها چیزی که خانزاده را سرپا نگهداشت، امیدواری بود و بس. او با تلاش بسیار از سد مصدومیت می گذرد. او برای بازگشت آماده می شود و با چند تیم هم مذاکره می کند اما بازهم یک اتفاق بد. بازهم مصدومیت و بازهم ...
ظاهرا در جراحی ابتدایی پای خانزاده دقت عمل به خرج داده نشده بود. او بازهم از ناحیه رباط صلیبی دچار مصدومیت می شود. پارگی رباط،عمل جراحی، هزینه های سنگین دوران نقاهت، زندگی و...
او لیگ هفتم را از دست داد. راستی کسی سراغش را گرفت؟ به طور کل آیا از بازیکنان مصدوم کسی سراغی می گیرد؟ باید حتما روانخواه باشی یا خلیلی که از روی تخت بیمارستان در کانون توجه باشی تا زمان بازگشت به میدان. در غیر این صورت می شوی، خانزاده و خانزاده‌ها.
راستی خانزاده امروز چطور امرار معاش می کند. این سوال را که از او پرسیدیم طفره رفت. گفت: " فوتبالیست که کاری بلد نیست. من فقط فوتبال می دانستم و بس. امروز هم یک جوری خرج زندگی را در می آورم. در یک مدرسه دبیر ورزش هستم، در کنار آن با ماشین هم کار می کنم."
البته او به فکر بازگشت هم هست. تلاش می کند، تمرین دارد. از آن مهم تر امیدوار است، پس می رسد. 30 سالگی برای او آخر راه نیست. راهی که اگر اراده کند می تواند براحتی آن را طی کند.
پیش از خانزاده، جواد منافی، محمد پارسا، غفاری، حمید مطهری و ... طعم نامهربانی این فوتبال را چشیده اند.
نظر شما