به گزارش خبرگزاری مهر، مهندس احمد محدث پور مجری طرح با بیان اینکه وقتی نانوکامپوزیتهای پلی اتیلن در معرض پرتودهی قرار می‌گیرند به علت چسبیدن زنجیرهای پلیمر، مقاومت آنها تا مقدار خاصی از پرتودهی تغییر می کند، گفت: مقدار بهینه ای برای پرتودهی وجود دارد که برای پلیمرهای خاص باید تعیین شوند. افزودن خاک رس در مقیاس نانو به پلیمر در مقیاس بسیار اندک باعث بهبود چشمگیر خواص این پلیمرها می‌شود و وقتی با مقدار مناسبی از پرتودهی همراه شوند، خواص آنها به صورت بسیار چشمگیری بهبود می‌یابد.
وی در تشریح نحوه اجرای این طرح اظهار داشت: ابتدا باید خاک رس در ابعاد نانومتری تهیه شود. بعد از آن عمل مهمی که در این خصوص باید انجام شود اصلاح خاک رس است. خاک رس ماده معدنی است و سازگار با محیط آلی و مواد پلیمری نیست که قابل به کار‌گیری با آنها باشد لذا سطح لایه های خاک رس با موادی همچون آمین ها و فسفات ها اصلاح می‌شود.
محدث پور بکار‌گیری سازگار‌کننده آلی در کنار اصلاح‌کننده ماده معدنی یا همان خاک رس را از دیگر اقدامات این پروژه ذکر کرد و ادامه داد: با این اقدام شرایط را برای همگون کردن پلیمر و ماده معدنی بهینه کردیم و لایه های خاک رس که در مقیاس نانو بودند به صورت لایه لایه در زمینه پلیمری پخش شد و محیط همگنی به وجود آمد.
مجری طرح تاکید کرد: در حقیقت، جذابیت این تحقیق، لایه لایه بودن ساختار است که باعث بهبود چشمگیر خواص پلیمر می‌شود لذا بکار‌گیری این دو ماده در کنار هم برای تولید نانوکامپوزیتهای پلیمری دستاورد جدیدی به شمار می‌رود.
وی افزود: در نهایت، این مواد در راکتوری به حجم 50 سانتیمتر مکعب در دمای "آنیله" شدن پلیمر با هم مخلوط می‌شوند تا نانوکامپوزیت، تحت شرایط کنترل شده حاصل شود. سپس محصول به دست آمده به منظور انجام آزمونها، رول شده و در پرس گرم، قالب گیری می‌شود.
محدث پور به کاربردهای این نانو کامپوزیتها اشاره و خاطرنشان کرد: این نانوکامپوزیتها قابلیت کاربرد در صنایع خودروسازی، کابلها، ظروف آزمایشگاهی، اندام مصنوعی پیشرفته، صنایع نظامی، هوا فضا و ... را دارا هستند.
به گفته مجری طرح جزئیات این کار تحقیقاتی در مجله e-Polymers (شماره 084، سال 2008) منتشر شده است.
نظر شما