پیت و دی کاپریو از بخت‌های جدی اسکار بازیگری هستند

این احتمال وجود دارد دی کاپریو و پیت همین طور دیگر رقبای آنها با نیرویی ظریف در رقابت اسکار بهترین بازیگر روبرو شوند که در این صورت کار چندانی از آنها ساخته نیست: رای‌دهندگان اسکار بهترین بازیگر مرد به کسانی علاقه دارند که نقش شخصیت‌های واقعی را بازی می‌کنند.

براد پیت در صحنه‌ای از فیلم "مورد عجیب بنجامین باتن"

در شش دوره اخیر رقابت اسکار بازیگری، سه دوره آن یک بازیگر برای حضور در نقش شخصیتی واقعی در کنار بازیگرانی نامزد اسکار شده که نقش شخصیت‌های داستانی داشته‌اند  و هر سه بار بازیگر نقش شخصیت واقعی برنده شده است. برای پیدا کردن مورد استثنایی باید به جوایز سال 2001 بازگردید.

دنزل واشینگتن برای بازی در نقش آلونزو هریس در "روز آموزش" بر ویل اسمیت در نقش محمد علی و راسل کرو به نقش جاش نش غلبه کرد. از آن زمان به بعد بازیگران شخصیت‌های واقعی شامل ری چارلز، عیدی امین و ترومن کاپوتی اسکار بازیگری را به خانه بردند.

با این توصیف اگر امسال هر یک از بازیگران مطرح نقش شخصیت‌های واقعی شامل فرانک لانجلا (ریچارد نیکسن)، شان پن (هاروی میلک) و جاش برولین (جرج دبلیو بوش) در بخش بهترین بازیگر مرد نامزد اسکار شوند، بازیگران دیگر باید حساب کار دستشان باشد.

این علاقه به شخصیت‌های واقعی در بخش بهترین بازیگر زن بسیار بیشتر است. در هشت سال اخیر شش سال آن بازیگرانی پیروز شدند که نقش آدم‌های واقعی را به تصویر کشیده‌اند، اما امسال با بودن بازیگرانی پیشتاز چون مریل استریپ، نیکول کیدمن و سالی هاوکینز در نقش شخصیت‌های داستانی، هیچ بعید نیست این قاعده تغییر کند.

سخت می‌توان تشخیص داد در این زمینه چه عاملی برای رای‌دهنده‌ها بیشتر اهمیت دارد، اما یک عامل می‌تواند شهرت شخصیت واقعی باشد که یک بازیگر نقش او را بازی می‌کند: احتمالا نوع بازی و شباهت فیلیپ سیمور هافمن به نویسنده و روزنامه‌نگار آمریکایی در "کاپوتی" بیش از ترنس هوارد به نقش دی جی در "جنب و جوش و جریان" مورد ‌پسند رای‌دهنده‌ها قرار گرفت.

به خصوص که آنها "دی جی" را بیرون از  دنیای سینما نمی شناخنتد و شاید هم اگر فیلم را ندیده بودند این آشنایی هیچ‌وقت صورت نمی گرفت. گذشته از این، عامل تقلید را نیز باید در نظر داشت. یک رای‌دهنده چه طور می‌تواند حمی فاکس را به نقش ری چارلز دوست نداشته باشد. او حتی از نظر ظاهری هم شبیه چارلز است. البته وضع همیشه به این شکل نبوده است.

در دهه 1990، بازیگران نقش شخصیت‌های داستانی از 9 باری که در بخش بهترین بازیگر مرد روبروی بازیگران شخصیت‌های داستانی قرار گرفتند، هفت بار آن را پیروز شدند و در بخش بهترین بازیگر زن نیز تنها دو بار  پیش آمد یک بازیگر برای حضور در نقش شخصیت‌ی واقعی برنده شود. پس چه چیز تغییر کرده است؟

یک مورد، ظهور فرهنگ چهره‌های سرشناس است. انتشار اخبار زرد در سراسر دنیا باعث شده دیگر نتوانیم بازیگران را از نقش‌هایشان جدا کنیم، چرا که آنها را در قالب شخصیت‌های واقعی می‌شناسیم، مگر به نقش دیگر شخصیت‌های واقعی ظاهر شوند که در این صورت است رای‌دهنده‌ها با آنها احساس همدردی می‌کنند.

حتی اگر دی کاپریو و پیت نتوانند بر گرایش اخیر اعضا آکادمی به شخصیت‌های واقعی غلبه کنند، حداقل می‌توانند به دیگر بخش‌های اصلی اسکار دلخوش باشند. در عین حال این گرایش می‌تواند روی معدود "نقش‌آفرینی‌های یکبار در عمر" امسال تاثیر بگذارد.

این نقش‌آفرینی‌ها شامل بازگشت میکی رورک است که رندی "رم" با بازی او در فیلم "کشتی‌گیر" شخصیتی تراژیک است، همین طور ریچارد جنکینز که به نقش یک استاد دانشگاه در فیلم "میهمان" حضوری بسیار ظریف دارد و کریستین بیل که نقش‌آفرینی او در "شوالیه تاریکی" بسیار خاطره‌انگیز است.       

نامزدهای هشتاد و یکمین دوره جوایز اسکار 22 ژانویه 2009 (سوم بهمن) اعلام می‌شود. مراسم اعطای جوایز اسکار 22 فوریه (چهارم اسفند) در کداک تیه‌تر لس آنجلس برگزار می‌شود.