به گزارش خبرنگار مهر، عبدالعلی دستغیب منتقد ادبی شب گذشته در "میز ترجمه" ای که نشر چشمه در خانه هنرمندان ایران با موضوع "تاثیر نیما از شاعران جهان" تریتب داده بود سخنرانی کرد.
وی با بیان اینکه می توان شعر کلاسیک فارسی را با جامی تمام شده دانست گفت: بعد از جامی دیگر شاعران چیزی در چنته نداشته اند و نوجوییهایی هم که در سبک هندی یا اصفهانی بود بیشتر تغییری است که در استعاره ها به وجود آمد.
دستغیب افزود: در دوره جدید که با جنبش مشروطه آغاز شد شاعران می خواستند در قوالب قدیمی شعر نو بگویند. یحیی دولت آبادی کسی بود که کوشش کرد حرفهای جدی بزند و از وزنهای جدی استفاده کند. لاهوتی نیز وزن شعر روسی را وارد زبان فارسی کرد. میرزاده عشقی هم کوشید فرم تازه ای وارد شعر فارسی کند و منظومه هایش به تجدد بسیار نزدیک است.
وی با اشاره به اقتباسهایی که در زمینه ترجمه شعر در ایران صورت گرفته است گفت: اقتباسهایی که صورت می گیرد از سه محور خارج نیست یکی اینکه ما خود شعر را ترجمه می کنیم، یکی اینکه قسمتی از شعر شاعران خارجی را به فارسی بر می گردانیم که این نکته در شعر "دریاها"ی یدالله رویایی وجود دارد که از منظومه سن ژول پرس به فارسی ترجمه کرده است. اما نوعی برخورد هم هست که برخوردی خلاقانه است همانند کاری که گوته درباره شعر فارسی انجام داده است.
این منتقد ادبی ادامه داد: شعر کلاسیک در یک مدار بسته حرکت می کند البته به جز شعر بزرگانی همچون حافظ، سعدی و مولانا اما کسی مانند نیما علاوه بر اینکه شعر گفته نظریه شعر هم داشته و متوجه بوده که ادبیات کلاسیک تکرار شدنی نیست. امروز دیگر امکان ندارد کسی از مرز سعدی در غزل بگذرد و اساسا ممکن نیست کسی بتواند به صورت کلاسیک شعر بگوید.
وی افزود: نیما علاوه بر اینکه در عروض فارسی حرکت می کند مدیون موسیقی کلاسیک هم هست و اساسا چیزی که در شعرش مطرح است "تونیک" یا پایان بندی آن است. او سعی می کرد یک "کمپوزیسیون" بسازد.
نظر شما