آهنگساز حرفه ای در ایران نداریم

مانی جعفرزاده آهنگسازدر نشست تخصصی بررسی ویژگیهای آهنگسازی که در خبرگزاری مهر برگزار شد ضمن بیان این مطلب  گفت : منظور از آهنگساز حرفه ای آقا معلم تئوری موسیقی نیست بلکه کسی است که از سازمان صدا وسیما و یا هر ارگان دیگری به طور عمومی و دائمی حقوق دریافت نمی کند و یا اینکه بازنشسته جای دیگری نیست و امرار معاش اوفقط و فقط ازفروش اثری است که می نویسد و با آن زندگی می کند .

وی در ادامه افزود : یکی دیگرازمشکلات موجود در حوزه آهنگسازی وجود فاصله بسیار زیاد بین آهنگساز و مخاطب است وابتدا باید پرسید این فاصله را چه عاملی و برای چه ایجاد کرده است و نکته دیگر اینکه چرا اساتید قدیمی ازهمکاری با استادان جوان دانشگاه استقبال نمی کنند و با برخوردهای سلیقه ای از پذیرش آنها امتناع می ورزند؛ سلیقه پردازی در موسیقی نوعی بیماری است که ظاهرا نه فقط درمسئولان و متولیان امور موسیقی بلکه متاسفانه در برخی از پیشکسوتان نیز وجود دارد .

این آهنگسازبا اشاره به اینکه سخنانش با نظرگاه های تفرشی پور(آهنگساز)منطبق است گفت: آهنگسازان ایرانی آنگونه که بایدبا مخاطب ارتباط برقرار نمی کنند و باید بپذیریم که فعالیت این گروه بازتابی در  جامعه ندارد وارائه اثر بی مخاطب به معنای ارائه هنری بی تاثیر و بی شناسنامه است.

جعفرزاده در توضیح دلایل نبود یک آهنگساز حرفه ای گفت : به عقیده من در طول تمام این سالها ما آهنگساز حرفه ای در دانشگاه ها و در موسسات آموزش عالی موسیقی تربیت نکرده ایم و آنگونه که باید با مخاطب ارتباط برقرار نشده است و این درحالی است که باید بپذیریم موسیقی باید بازخورد درستی در جامعه داشته باشد در واقع هنر فخیم هنری است که مخاطب دارد.

وی در ادامه افزود : حرفه آهنگسازی را از سه منظر باید بررسی کرد؛ در مرحله اول یک آهنگساز باید بداند که چه چیزی درس می دهد و دوم اینکه آنچه آموزش می دهد تا چه اندازه ما به ازای بیرونی دارد در واقع آثاری که تولید می کنیم با وجود جمعیت 70 میلیون نفری که  درایران زندگی می کنند چه کاربردی دارد البته از یاد نبریم درسرزمینی که 70 میلیون جمعیت دارد تیراژ 5 هزارتایی سی دی یک شوخی فاجعه آمیز است و نکته سوم اینکه کاربرد آن نوع موسیقی که ساخته می شود چیست یعنی بپذیریم که حرفه آهنگسازی حرفه ای است که از یک سو سر به اقتصاد دارد و از سوی دیگر ارتباط مستقیم با فرهنگ دارد و اگر این دو فاکتور را با هم در نظر بگیریم ممکن است به نتیجه منطقی برسیم .

این مدرس جوان در ادامه خاطرنشان کرد : وقتی آهنگساز در زمینه کاری خود پیوسته تئوریک فکر می کند و ما به ازای عملی در جامعه پیدا نمی کند همین صنف ورشکسته ای که هست باقی می ماند به عقیده من آهنگساز حرفه ای دقیقا آن کسی است که بتواند در حوض کوچک نهنگ پرورش دهد منتها حرفه گری ما حکم می کند راهی پیدا کنیم که در این جامعه بسته با پیشکسوت های صاحب نظر به تعامل و گفتگو بنشینیم البته به نظرمن پیشکسوتان این هنر اغلب خیلی بسته مماشات می کنند و این مماشات به هردلیل که هست برای نسل جوان فرایند خوبی نبوده و نیست چراکه نمی توان خط مشی گذشته را ادامه داد و نکته جالب اینکه نسل جوان ابایی ندارد از اینکه به گذشتگان بگوید نه و اصولا تاریخ هنر از آن زمانی آغاز شد که پسران به پدران خود نه گفتند.

وی در پایان افزود : اگر یک موزیسین یاد بگیرد که آهنگسازی حرفه پر خطری است و اصولا آهنگساز کسی است که با آگاهی این شغل را درخطر انتخاب کرده و باید با آن کنار بیاید به آنچه از این هنر می خواهد دست خواهد یافت.