آينده سينماي ايران اميد بخش است

اهميت سينماي ايران در متفاوت بودنش است. فيلمهاي اين كشور براي دستيابي به سينما راه متفاوتي را در پيش گرفته اند . برخي از محصولات اين كشور تنها به وجه سرگرمي سازي مي پردازند در حاليكه ساير آثارش رويكردي اجتماعي و سياسي دارند .اين اواخر فيلمهايي را مشاهده كردم كه بسيار قابل توجه بودند. فيلمهاي " نفس عميق " ، " شبهاي روشن " و " بهشت جاي ديگري است " در اين طبقه بندي جا مي گيرند.

فيلم " نفس عميق " به زيبايي رويدادهاي مربوط به زندگي معاصر در تهران را ترسيم كرد. زمانيكه فيلم را ديدم سبك " رابرت روسو " را بهياد آوردم . اينگونه آثارساده و در عين حال بسيار قوي هستند. فيلم" شبهاي روشن" را به سبب نمايش نيازهاي زنان و مردان تحسين مي كنم . فيلم بر اساس نوولي از داستايوفسكي ساخته شده و روش ساده اي را براي القاء مفهوم به مخاطبش برگزيده است .بايد اين نكته را مورد توجه قرار داد كه در مقطعي از زمان، هنرپيشگان ايراني از مهارتهاي حرفه اي بي بهره بودند اما امروزه شمار بازيگران توانا در حال افزايش است . در بسياري از آثاراخيراين عامل نمود بيشتري يافته است .

در باور من تكنيك از اهميت بسياري برخوردار است . فيلمهايي كه كارگردانهاي تازه كار ارائه مي دهند بيش از اينكه از تكنيك برخوردار باشد ، داراي حس وحال است با اين وجود فكر مي كنم كه بايد نام اين كارگردانها را يادداشت كرد چرا كه در آينده نزديك تغييرات بسياري را دربدنه سينماي ايران به وجود مي آورند.

فسيولهاي خارجي نيز اين تغييررااحساس كرده اند.دو سال پيش ما فيلم " زير پوست شهر " را به جشنواره " تورينو " دعوت كرديم .بايد به اين نكته توجه كرد كه كارگردانهاي مرد نيز به آثار زنانه اهميت مي دهند . فيلم " سگ كشي " نمونه بارز اين امر به شمار مي آيد .علاوه بر اين كه ايفاي نقش بازيگر زن آن را به شاهكاري هنري تبديل كرده است .شخصا سينماي " رخشان بني اعتماد" را بسيار دوست دارم اما فيلمهاي " تهمينه ميلاني " حالتي افراط گرا دارند و نمي توانم با آنها ارتباط برقرار كنم.

با كمال تاسف بايد بگويم كه اين آشنايي بسيار اندك است.مشكل اينجاست كه ما در ايتاليا از توزيع مناسب آثار سينمايي بي بهره هستيم .بيشتر فيلمهايي كه در اين كشور به نمايش در مي آيند متعلق به هاليوود هستند از همين رو بازار فيلم نه تنها محصولات ايراني بلكه توليدات فرانسوي و آفريقايي نيز محدود است.فيلمهاي ايراني كه به نمايش در مي آيند بسيار محدود و از آن كارگردانهايي چون " كيارستمي "و " مخملباف " هستند.تنها فرصت براي مشاهده ساير آثار اين سرزمين از طريق فستيوالها مهيا مي شود.استقبال ايتاليايي ها از فيلمهاي به نمايش درآمده نشان مي دهد كه ايتاليايي ها سينماي ايران را دوست دارند اما در اين ميان قدرت انتخاب ندارند.