وی در این مورد ادامه داد: به علت آنکه طبق تبصره 3 ماده 6 قرارداد داخلی فاقد اعتبار است، بازیکنان با این ترفند و دور زدن قانون در فصل نقل و انتقالات و از طریق واسطه‌ها، دست به بالابردن قیمت خود می زدند، این درحالی بود که فیفا قرارداد اولیه بازیکن با باشگاه، حتی اگر در فدراسیون فوتبال ثبت نشده باشد را دارای اعتبار می دانست.
کارشناس مسائل حقوقی ورزش افزود: به همین دلیل سازمان لیگ در هیئت رئیسه مصوب کرد که از ششم خردادماه سال 1388 هرگونه قراردادی که در بدو ورود منعقد شود دارای اعتبار است.
وی خاطرنشان کرد: پس با این توضیح تمام قراردادهایی که تا تاریخ 6/3/88 به صورت داخلی منعقد شده است، از سوی طرفین قابل فسخ است و نمی توان به آنها اکتفا کرد اما از این تاریخ به بعد قراردادهای داخلی دارای اعتبار است و بازیکن پس از عقد قرارداد داخلی با باشگاه می تواند به تمام تعهدات خود عمل کند.
نصیرزاده در پایان تاکید کرد: طبق قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، قانونگذار هیچگاه به گذشته باز نمی گردد، پس قراردادهای داخلی که قبل از ششم خردادماه به ثبت رسیده، قابل فسخ است ولی قراردادهایی که بعد از این تاریخ منعقد شده، دارای اعتبار است و حتی می تواند توسط باشگاه یا بازیکن در فدراسیون فوتبال مورد استناد قرار بگیرد.
نظر شما