به گزارش خبرگزاری مهر، در حال حاضر آسیبهای نخاعی در بین جمعیت مردان جوان بسیار شایع است به طوری که از هر 10 مرد جوان 5/1 جوان در اثر حوادث رانندگی و عوامل دیگر از این آسیب رنج می برند.
این گیرنده GPR17 نام دارد که هم در سلولهایی از مغز نخاع که در نتیجه جراحات می میرند و هم در سلولهایی که در محل جراحت ترمیم و یا بازسازی می شوند حضور دارد.
تیم محققان دانشگاه مطالعات میلان در یک مدل آزمایشی متاثر از آسیبهای نخاعی مشاهده کردند که GPR17 به طور عادی در سلولهای عصبی و در سلولهای یک نوع بافت همبند عصبی به نام "اولیگودندروگلیا" حضور دارد. کمی بعد از آسیب نخاعی، فعالیت این گیرنده مولکولی در داخل فضای جراحت غیرعادی می شود. این فعالیت غیرعادی مسئول یک سری التهاب بوده و همانند تلاشی برای محدود کردن آسیب است اما زمانی که این جراحت از کنترل خارج می شود عملکرد این گیرنده تغییر می کند به طوری که هم برای نورونها و هم برای سلولهای "اولیگودندروگلیا" به یک پیغام مرگ تبدیل می شود.
در حقیقت GPR17 یک بازدارنده است که تا حد چشمگیری توانایی کم کردن کاهش سلولی در فضای جراحت و کاهش نورونهای مربوط به آسیب را دارد.
نتایج این تحقیقات که در مجله علمی Brain منتشر شده است نشان می دهد این دانشمندان در ادامه تحقیقات خود توانستند برای مدلهای حیوانی یک داروی بیوتکنولوژیکی آزمایشی را طراحی کنند که می تواند پروتئین گیرنده GPR17 را متوقف کند.
نظر شما