به گزارش خبرنگار مهر، تولید فیلم‌های تلویزیونی در سال‌های اخیر رونق داشته و سازمان صدا و سیما از طریق خط تولید وسیعش نیازهای خود به پخش و نمایش فیلم‌های سینمایی را تامین کرده است. ساخت فیلم‌های 90 دقیقه‌ای در این سبک و شیوه می‌تواند پیامدهای مثبت و منفی داشته باشد.
در کوتاه مدت بازاری که تلویزیون برای فعالیت سینماگرانی فراهم کرده که به دلیل شرایط بحرانی سینما نمی‌توانند فرصت کار داشته باشند فراهم کرده فریبنده و جذاب است. میزان دستمزدها با توجه به زمان کوتاه تولید این فیلمها در تلویزیون بسیار بالا است و سینماگران از فعالیت در تلویزیون استقبال می‌کنند.
"11 دقیقه و 30 ثانیه" نشان داد می‌توان به جریان تولید فیلم‌های تلویزیونی امیدوار بود
تعداد قابل توجهی از بازیگران که دیگر نمی‌توانند نقش‌های اصلی در سینما بازی کنند، پای ثابت فیلم‌های تلویزیونی هستند و به برکت تولید این آثار همچنان به عنوان بازیگر فعالیت می‌کنند. اما نظارت محدود بر تولید این آثار و شتابی که بر ساخت آنها حاکم است باعث شده اغلب فیلم‌های تلویزیونی با اشکال‌ها و نواقص ساختاری فاحش روبرو باشند.
بیشتر این آثار که نام کارگردان‌های گم‌نام و جوان را بر پیشانی دارند، به سیاه‌مشق‌هایی می‌مانند که نمایش‌شان از شبکه‌های پربیننده تعجب برانگیز است. فیلم‌های 90 دقیقه‌ای می‌توانند عرصه‌ای برای آموختن و تجربه کردن کارگردان‌های جوان باشند، می‌توانند با هزینهای کمتر و در زمانی محدود الفبای سینما را به آنها بیاموزند و می‌توانند زمینه رشد و بالندگی نسل تازه‌ای از فیلمسازان را فراهم کنند. اما این عرصه به دلیل نیاز شبکه‌ها به پخش فیلم و تولید برنامه با شتاب تبدیل به مسابقه‌ای برای پر کردن آنتن شده است.
نمایش فیلم‌های تلویزیونی با کیفیت‌های نازل در حالی که بسیاری از فیلم‌های سینمایی نمی‌توانند روی پرده بروند، سئوال برانگیز است. اگرچه نمونه‌های اول فیلم‌های تلویزیونی آثار قابل توجهی بودند و تعدادی از این فیلمها نام سازندگان‌شان را بر سر زبان انداختند اما این جریان پس از مدتی به دلایل مختلف از جمله نیاز شبکه ها به پخش برنامه در ساعت‌های بیشتر به شکلی ادامه پیدا کرد که کیفیت قربانی کمیت شد.
فیلم‌های 90 دقیقه‌ای در شرایط فعلی پاسخگوی نیاز مخاطب جدی و منتقدان نیستند اما هدف پر کردن آنتن را تامین کرده‌اند. در هفته تعداد قابل توجهی از این فیلمها از شبکه‌های مختلف روی آنتن می‌رود و اخبار ساخت این آثار در شکل وسیع شنیده می‌شود. سهم سینمای ایران از رسانه ملی محدود شده اما سینماگران در سازمان مشغول ساخت فیلم و مجموعه هستند.
دستمزدهایی که برای تولید فیلم و مجموعه به سینماگران داده می‌شود، آن قدر وسوسه کننده است که بازیگران ترجیح می‌دهند عطای حضور در سینما را به لقایش ببخشند، اغلب تهیه‌کنندگان بخش خصوصی از بالا بودن دستمزدها در تلویزیون ناراضی هستند و معتقدند که تلویزیون بازار سینما را بهم ریخته است.
فیلم تلویزیونی پدیده‌ای منحصر و محدود به شبکه‌های داخلی نیست، شبکه‌های مختلف خارجی هم فیلم تولید و پخش می‌کنند و با هزینهای کمتر از بودجه یک فیلم سینمایی که در مقایسه با یک اثر تلویزیونی تولیدی بزرگ محسوب می‌شود، تلاش می‌کنند بخشی از نیاز مخاطب به دیدن فیلم را تامین کنند اما آنچه در شبکه‌های داخلی اتفاق می‌افتد گاهی جز نمایش خامی، بی‌تجربگی و سطحی‌نگری نیست.
کافی است به تماشای بعضی از فیلم‌های تلویزیونی که در مراکز استان تهیه شده بنشینیم و حاصل کار آنها را در مقیاس رسانه پرمخاطب تلویزیون و شبکه‌های سراسری بسنجیم. به نظر می‌رسد این جریان باید با نظارت بیشتر از سوی سازمان به مسیر درست هدایت شود. در غیر این‌صورت تعداد فیلم‌های قابل توجه مدام کمتر می‌شود و نمی‌توان به تک ستاره‌هایی که این آسمان را هنوز روشن نگه می‌دارند امیدوار بود.
نظر شما